یکشنبه / ۲۵ آذر ۱۴۰۳ / ۰۷:۵۲
کد خبر: 26949
گزارشگر: 432
۱۳۰
۰
۰
۲
ابعاد جسمی، روانی و معنوی خودارضایی

درمان خودارضایی

درمان خودارضایی
خودارضایی یکی از موضوعات مورد توجه در روانشناسی، پزشکی و دین است. در این گزارش جامع به بررسی آثار، علل، اعتیاد و راه‌های ترک این رفتار پرداخته‌ایم.
به گزارش آسیانیوز ایران ؛ خودارضایی که در زبان عامیانه با عناوینی مانند "جلق" یا "جق" و در اصطلاح پزشکی و علمی با عنوان "استمناء" شناخته می‌شود، به معنای تحریک عمدی اندام‌های جنسی برای رسیدن به لذت جنسی است. این رفتار، به دلایل مختلف زیستی، روانی و اجتماعی در میان افراد رایج است و همواره در جوامع مختلف با دیدگاه‌های متفاوتی مواجه بوده است.

بخش اول: تعریف خودارضایی

خودارضایی به معنای تحریک آگاهانه اندام‌های جنسی به منظور دستیابی به لذت جنسی است. این رفتار می‌تواند به عنوان یک واکنش طبیعی در افراد مختلف به دلایل زیستی یا روانی بروز کند. در علم روانشناسی، خودارضایی بیشتر به عنوان بخشی از اکتشاف جنسی و آگاهی از نیازهای بدن تعریف می‌شود. این عمل معمولاً بدون مشارکت شریک جنسی انجام می‌شود و می‌تواند در شرایط خاص به کاهش تنش‌های جنسی کمک کند.

بخش دوم: آثار خودارضایی

خودارضایی به عنوان یک رفتار شخصی می‌تواند آثار متنوعی داشته باشد که در سه بعد جسمی، روانی و اجتماعی بررسی می‌شوند. این آثار به شدت و میزان تکرار این رفتار وابسته هستند و در صورت اعتدال ممکن است مفید باشند، اما در صورت افراط، پیامدهای منفی به دنبال خواهند داشت.

۱. آثار جسمی

مزایای جسمی (در حد تعادل):

  • کاهش تنش‌های جنسی: این رفتار می‌تواند به تخلیه تنش‌های جنسی کمک کرده و فرد را از حالت فشار روانی ناشی از میل جنسی بالا خارج کند.
  • آزادسازی هورمون‌های مثبت: هنگام خودارضایی، هورمون‌هایی مانند دوپامین و اندورفین ترشح می‌شوند که باعث ایجاد حس لذت و آرامش در کوتاه‌مدت می‌شوند.
  • بهبود کیفیت خواب: در برخی افراد، تخلیه تنش جنسی باعث بهبود خواب و کاهش بی‌خوابی می‌شود.

معایب جسمی (در صورت اعتیاد):

  • خستگی مفرط: تکرار بیش از حد خودارضایی ممکن است منجر به کاهش انرژی و احساس خستگی دائمی شود.
  • تحریک بیش از حد: در صورت تکرار زیاد، ممکن است پوست و اندام‌های تناسلی دچار تحریک یا آسیب شوند.
  • کاهش قوای جسمانی: افراط در خودارضایی می‌تواند تأثیر منفی بر وضعیت بدنی و سطح انرژی داشته باشد.

۲. آثار روانی

اثرات مثبت روانی (در حد تعادل):

  • کاهش استرس و اضطراب: انجام این رفتار در برخی افراد می‌تواند استرس‌های روزمره را کاهش داده و به آرامش موقتی منجر شود.
  • افزایش شناخت جنسی فردی: خودارضایی به افراد کمک می‌کند تا شناخت بهتری از بدن خود و نیازهای جنسی‌شان داشته باشند.

اثرات منفی روانی (در صورت افراط):

  • احساس گناه و شرم: بسیاری از افراد پس از خودارضایی دچار احساس گناه یا شرم می‌شوند، به ویژه اگر این رفتار با باورهای دینی و اخلاقی آن‌ها در تضاد باشد.
  • کاهش عزت نفس: اعتیاد به خودارضایی ممکن است باعث شود فرد احساس ضعف و ناتوانی در کنترل خود داشته باشد که این موضوع به کاهش اعتماد به نفس منجر می‌شود.
  • وابستگی روانی: وابستگی بیش از حد به این رفتار می‌تواند باعث شود فرد به جای مدیریت صحیح احساسات، به خودارضایی به عنوان تنها راه تسکین روانی تکیه کند.

۳. آثار اجتماعی

  • دوری از روابط اجتماعی سالم: اعتیاد به خودارضایی ممکن است فرد را از ایجاد روابط عاطفی و اجتماعی سالم باز دارد.
  • کاهش بهره‌وری: افراد مبتلا به اعتیاد به خودارضایی ممکن است زمان و انرژی زیادی صرف این رفتار کنند که باعث کاهش بهره‌وری در کار، تحصیل و زندگی روزمره می‌شود.
  • احساس انزوا: وابستگی به این رفتار می‌تواند باعث انزوای فرد از محیط اجتماعی و تعاملات مثبت شود.

خودارضایی، بسته به میزان و شرایط انجام آن، می‌تواند آثار مختلفی بر جنبه‌های جسمی، روانی و اجتماعی داشته باشد. مدیریت صحیح این رفتار و آگاهی از پیامدهای آن نقش مهمی در حفظ تعادل زندگی دارد.

بخش سوم: علل گرایش به خودارضایی

علل گرایش به خودارضایی را می‌توان به سه دسته اصلی تقسیم کرد: عوامل زیستی، عوامل روانی، و عوامل فرهنگی و اجتماعی. این عوامل در تعامل با یکدیگر بر رفتار فرد تأثیر می‌گذارند و ممکن است زمینه‌ساز تمایل به این رفتار شوند.

۱. عوامل زیستی

عوامل زیستی مرتبط با تغییرات طبیعی بدن و عملکرد هورمونی هستند.

  • تغییرات هورمونی در دوران بلوغ: با افزایش سطح هورمون‌های جنسی مانند تستوسترون و استروژن در دوران بلوغ، میل جنسی نیز افزایش می‌یابد. این تغییرات ممکن است باعث شود افراد برای تسکین این میل به خودارضایی روی بیاورند.
  • نیاز طبیعی بدن به تخلیه جنسی: در برخی موارد، فشار فیزیولوژیکی ناشی از تجمع هورمون‌ها ممکن است به این رفتار منجر شود.

۲. عوامل روانی

عوامل روانی نقشی کلیدی در تمایل افراد به خودارضایی ایفا می‌کنند.

  • تنهایی و انزوا: احساس تنهایی یا کمبود ارتباطات عاطفی می‌تواند فرد را به خودارضایی سوق دهد.
  • اضطراب و افسردگی: این حالات روانی ممکن است به عنوان محرک‌های قوی عمل کنند. افراد گاهی از خودارضایی برای تسکین موقتی احساسات منفی استفاده می‌کنند.
  • کنجکاوی جنسی: در سنین نوجوانی و جوانی، کنجکاوی درباره بدن و میل جنسی می‌تواند عاملی باشد.
  • تجربه آسیب‌های روانی گذشته: برخی افراد ممکن است به دلیل تجربه‌های آسیب‌زا، مانند سوءاستفاده جنسی، به این رفتار روی آورند.

۳. عوامل فرهنگی و اجتماعی

عوامل فرهنگی و اجتماعی نیز تأثیر بسزایی در شکل‌گیری این رفتار دارند.

  • محدودیت در روابط جنسی مشروع: در بسیاری از فرهنگ‌ها و جوامع، روابط جنسی خارج از ازدواج ممنوع است و این محدودیت‌ها ممکن است به گرایش به خودارضایی منجر شود.
  • فشارهای اجتماعی: فشارهای ناشی از انتظارات یا ارزش‌های اجتماعی ممکن است افراد را به این رفتار سوق دهد.
  • تأثیرات رسانه‌ها و محتوای جنسی: دسترسی آسان به محتوای جنسی در رسانه‌ها و اینترنت، میل جنسی را تحریک کرده و افراد را به انجام این رفتار تشویق می‌کند.
  • نبود آموزش صحیح درباره مدیریت میل جنسی: فقدان آموزش‌های مناسب درباره چگونگی مدیریت میل جنسی و حفظ سلامت روانی، باعث سردرگمی فرد و انتخاب خودارضایی به عنوان راه‌حل موقتی می‌شود.

گرایش به خودارضایی نتیجه ترکیبی از عوامل زیستی، روانی و فرهنگی است. درک این علل می‌تواند به شناسایی محرک‌های اصلی این رفتار و ارائه راهکارهای مؤثر برای مدیریت و کاهش آن کمک کند.

بخش چهارم: اعتیاد به خودارضایی

اعتیاد به خودارضایی یکی از مشکلات روانی و رفتاری است که می‌تواند پیامدهای جسمی، روانی و اجتماعی متعددی داشته باشد. در این بخش، به تعریف اعتیاد به خودارضایی، علائم آن و پیامدهای ناشی از این عادت می‌پردازیم.

۱. تعریف اعتیاد به خودارضایی

اعتیاد به خودارضایی زمانی تعریف می‌شود که فرد این رفتار را به صورت مکرر و بدون کنترل انجام دهد و در نتیجه نتواند زمان، مکان و دفعات انجام آن را مدیریت کند. این اعتیاد می‌تواند بر جنبه‌های مختلف زندگی فرد تأثیر منفی بگذارد و معمولاً با احساس گناه یا نارضایتی همراه است.

ویژگی‌های کلیدی اعتیاد:

  • تکرار غیرقابل کنترل رفتار.
  • احساس اجبار برای انجام این عمل، حتی در شرایط نامناسب.
  • ناتوانی در متوقف کردن یا کاهش این رفتار علیرغم آگاهی از پیامدهای منفی.

۲. علائم اعتیاد به خودارضایی

برای شناسایی اعتیاد به خودارضایی، علائم زیر قابل توجه هستند:

  • تکرار بیش از حد: انجام این عمل چندین بار در روز یا هفته، به طوری که فعالیت‌های روزمره و وظایف فرد مختل شوند.
  • احساس ناتوانی در کنترل: فرد نمی‌تواند اراده کند و این رفتار را کاهش دهد یا متوقف کند.
  • کاهش تمرکز: فرد به جای تمرکز بر اهداف، کارها یا تحصیل، وقت زیادی را صرف این عمل می‌کند.
  • اختلال در روابط اجتماعی: فرد به دلیل احساس شرم یا اجبار، ممکن است از دیگران دوری کند.
  • احساس گناه و افسردگی: احساس پشیمانی و گناه پس از هر بار انجام این عمل، که می‌تواند به افسردگی و کاهش عزت نفس منجر شود.

۳. پیامدهای اعتیاد به خودارضایی

الف. پیامدهای جسمی:

  • کاهش انرژی: انجام مکرر این رفتار ممکن است به خستگی و ضعف عمومی بدن منجر شود.
  • آسیب‌های پوستی و جسمی: تکرار بیش از حد خودارضایی ممکن است باعث تحریک یا آسیب به اندام تناسلی شود.
  • کاهش عملکرد جنسی در آینده: افرادی که به خودارضایی وابسته می‌شوند، ممکن است در تعاملات جنسی واقعی دچار اختلال عملکرد جنسی شوند.

ب. پیامدهای روانی:

  • افزایش اضطراب و استرس: اعتیاد به خودارضایی اغلب با احساس گناه و شرم همراه است، که می‌تواند اضطراب و استرس فرد را افزایش دهد.
  • کاهش عزت نفس: فرد ممکن است به دلیل ناتوانی در کنترل این رفتار، خود را بی‌ارزش ببیند.
  • وابستگی روانی: این رفتار می‌تواند به یک ابزار اصلی برای مدیریت احساسات منفی تبدیل شود و جایگزین راه‌حل‌های سالم‌تر شود.

ج. پیامدهای اجتماعی:

  • انزوای اجتماعی: فرد ممکن است از تعاملات اجتماعی کناره‌گیری کند تا به این رفتار بپردازد.
  • کاهش بهره‌وری: زمان و انرژی زیادی که برای خودارضایی صرف می‌شود، ممکن است از بهره‌وری در کار یا تحصیل بکاهد.
  • مشکلات در روابط عاطفی: وابستگی به خودارضایی می‌تواند مانع از ایجاد روابط عاطفی پایدار و سالم شود.

۴. چرخه اعتیاد به خودارضایی

اعتیاد به خودارضایی معمولاً در قالب یک چرخه تکرار شونده رخ می‌دهد:

  • تحریک: فرد با دیدن یا فکر کردن به محرک‌های جنسی برانگیخته می‌شود.
  • عمل: برای کاهش این برانگیختگی، فرد به خودارضایی روی می‌آورد.
  • احساس گناه: پس از انجام این عمل، فرد دچار احساس شرم و گناه می‌شود.
  • تنش مجدد: این احساسات منفی باعث ایجاد تنش بیشتری می‌شوند و فرد دوباره به رفتار خودارضایی پناه می‌برد.

اعتیاد به خودارضایی یک مشکل پیچیده است که نیازمند درک عمیق و راهکارهای درمانی مناسب است. شناسایی علائم، آگاهی از پیامدها و اقدام به درمان، می‌تواند به فرد کمک کند تا این رفتار را مدیریت کرده و زندگی سالم‌تری داشته باشد.

بخش پنجم: راه‌های درمان و ترک خودارضایی

این بخش با تمرکز بر رویکردهای علمی، روانشناختی و دینی، راهکارهای عملی و مؤثری را برای ترک یا مدیریت خودارضایی ارائه می‌دهد. هدف از این بخش کمک به افرادی است که می‌خواهند این عادت را کنترل کرده و تأثیرات منفی آن را کاهش دهند.

۱. روش‌های روانشناختی

رویکردهای روانشناختی به افراد کمک می‌کند تا با تغییر الگوهای ذهنی و رفتاری ناسالم، رفتار خود را کنترل کنند.

شناخت درمانی (CBT):

این روش به شناسایی افکار و باورهای اشتباهی که باعث ایجاد رفتارهای نادرست می‌شوند، کمک می‌کند. در شناخت درمانی، فرد یاد می‌گیرد که چگونه با استفاده از تکنیک‌های تغییر فکر، الگوهای منفی را بشکند.

مدیریت استرس:

استرس یکی از عوامل اصلی ایجاد وابستگی به خودارضایی است. استفاده از تکنیک‌هایی مانند مدیتیشن، یوگا، تنفس عمیق و فعالیت‌های آرامش‌بخش می‌تواند در مدیریت استرس مؤثر باشد.

تعیین اهداف کوچک و قابل دستیابی:

به جای تصمیم‌گیری برای ترک ناگهانی، می‌توان اهدافی کوچک مانند کاهش تدریجی دفعات خودارضایی تعیین کرد. این رویکرد به فرد کمک می‌کند تا با فشار کمتر و موفقیت تدریجی به هدف خود برسد.

۲. راهکارهای عملی

روش‌های عملی شامل تغییر محیط و رفتارهای روزمره است تا فرد بتواند با ایجاد تغییرات ملموس، این عادت را کنترل کند.

دوری از محرک‌های جنسی:

تماشای محتوای نامناسب و قرار گرفتن در معرض محرک‌های جنسی می‌تواند میل به خودارضایی را افزایش دهد. بهتر است از چنین محتواها و شرایطی دوری شود.

مشغول نگه داشتن ذهن و بدن:

فعالیت‌هایی مانند ورزش، هنر، مطالعه و کارهای داوطلبانه می‌توانند ذهن فرد را از فکر کردن به رفتارهای ناسالم دور نگه دارند.

ورزش‌های شدید مانند دویدن یا شنا می‌توانند انرژی اضافی را تخلیه کنند.

انجام فعالیت‌های گروهی، فرد را بیشتر در تعاملات اجتماعی قرار می‌دهد.

تنظیم زمان خواب و استراحت:

بی‌خوابی یا بیدار ماندن طولانی می‌تواند باعث تحریک فرد به انجام خودارضایی شود. تنظیم زمان خواب و داشتن یک برنامه منظم می‌تواند کمک‌کننده باشد.

ایجاد عادت‌های جدید:

جایگزین کردن رفتارهای مثبت مانند مطالعه، یادگیری مهارت‌های جدید یا حتی نوشتن خاطرات به جای خودارضایی می‌تواند به کاهش تدریجی این عادت کمک کند.

۳. حمایت‌های اجتماعی و مشاوره‌ای

برخورداری از حمایت اجتماعی نقش مهمی در ترک این رفتار دارد. دریافت کمک از افراد قابل اعتماد می‌تواند فرآیند ترک را آسان‌تر کند.

مشاوره روانشناسی:

مراجعه به مشاور یا روانشناس متخصص برای شناسایی ریشه‌های اعتیاد به خودارضایی و دریافت راهکارهای عملی بسیار مؤثر است.

حمایت از سوی دوستان و خانواده:

صحبت کردن با افرادی که مورد اعتماد هستند و ایجاد شبکه‌ای از حمایت‌های اجتماعی می‌تواند احساس تنهایی فرد را کاهش دهد و انگیزه او را برای تغییر افزایش دهد.

گروه‌های پشتیبانی:

در برخی کشورها و مناطق، گروه‌های حمایتی برای افرادی که با مشکلات مشابه مواجه‌اند وجود دارد که می‌تواند منبع الهام و تشویق باشد.

۴. استفاده از درمان‌های دینی

دین و معنویت نقش مهمی در کنترل امیال و رفتارهای انسان دارد. در بسیاری از موارد، افزایش ایمان و انجام اعمال عبادی به فرد کمک می‌کند تا عادت‌های ناسالم را کنترل کند.

تقویت ایمان:

مطالعه کتاب‌های مذهبی، شرکت در مراسم دینی و انجام عبادات می‌تواند به تقویت ارتباط معنوی و کنترل میل جنسی کمک کند.

انجام عبادات منظم:

نماز و روزه در اسلام به عنوان ابزاری برای کنترل نفس و تقویت اراده توصیه شده‌اند. این اعمال می‌توانند ذهن را از افکار ناسالم دور کنند.

تفکر و تعمق:

تأمل در آثار رفتارهای ناسالم و درک عمیق از مسئولیت فردی در برابر خدا و خود می‌تواند عاملی بازدارنده باشد.

۵. طراحی برنامه ترک گام‌به‌گام

یک برنامه منظم و تدریجی می‌تواند به فرد کمک کند تا این عادت را ترک کند.

  • گام اول: شناسایی محرک‌ها و اجتناب از آن‌ها.
  • گام دوم: تعیین اهداف روزانه و هفتگی برای کاهش دفعات خودارضایی.
  • گام سوم: جایگزینی فعالیت‌های مثبت و سالم به جای این رفتار.
  • گام چهارم: پیگیری پیشرفت و پاداش دادن به خود برای موفقیت‌ها.

ترک خودارضایی فرآیندی چالش‌برانگیز است که نیازمند آگاهی، تعهد و تلاش مستمر است. با استفاده از روش‌های روانشناختی، راهکارهای عملی، حمایت‌های اجتماعی و بهره‌گیری از آموزه‌های دینی، می‌توان این رفتار را مدیریت کرد و به زندگی سالم‌تر و متعادل‌تر دست یافت. ایجاد برنامه‌های تدریجی و بهره‌گیری از مشاوره تخصصی نیز می‌تواند موفقیت در ترک این عادت را تضمین کند.

بخش ششم: دیدگاه اسلام در مورد خودارضایی

اسلام به عنوان یکی از ادیان جامع و اخلاق‌محور، دیدگاه‌های روشنی درباره رفتارهای انسانی از جمله خودارضایی دارد. این دیدگاه‌ها بر اساس اصول اخلاقی، معنوی و اجتماعی تدوین شده و برای راهنمایی انسان در مسیر زندگی پاک و متعادل ارائه شده‌اند. خودارضایی در اسلام تحت عنوان "استمناء" شناخته می‌شود و در بسیاری از مذاهب اسلامی عملی ناپسند و حرام تلقی شده است.

۱. مبانی فقهی و دینی

اسلام در رابطه با کنترل امیال جنسی و دوری از رفتارهای ناپسند، توصیه‌های فراوانی دارد.

  • آیات قرآن: قرآن کریم در سوره مؤمنون (آیات ۵-۷) به صراحت از کنترل شهوت و حفظ پاکدامنی یاد کرده است. این آیات بیان می‌کنند که روابط جنسی تنها در چارچوب ازدواج و روابط مشروع پذیرفته شده‌اند و استفاده از راه‌های دیگر برای ارضای میل جنسی نکوهیده است.
  • حدیث‌ها و روایات: احادیثی از پیامبر اسلام (ص) و امامان معصوم (ع) وجود دارد که خودارضایی را رفتاری غیرشرعی و مضر برای روح و جسم انسان می‌دانند.

۲. پیامدهای معنوی خودارضایی از دیدگاه اسلام

اسلام تأکید ویژه‌ای بر تأثیرات معنوی و روحی رفتارهای انسان دارد.

  • کاهش تقوا: خودارضایی از نظر اسلام به دلیل مخالفت با اصول اخلاقی و شرعی، باعث کاهش تقوا و فاصله گرفتن از خدا می‌شود.
  • ضعف روحی و روانی: از دیدگاه معنوی، این رفتار باعث ضعف اراده، کاهش اعتماد به نفس و تضعیف ارتباط انسان با خدا می‌شود.
  • حس شرم و گناه: احساس گناه و ندامت پس از انجام این عمل می‌تواند مانع از رشد معنوی و روانی فرد شود.

۳. توصیه‌های اسلامی برای ترک خودارضایی

اسلام راهکارهای متعددی برای مدیریت و کنترل میل جنسی و ترک خودارضایی ارائه داده است.

  • ازدواج: ازدواج در اسلام به عنوان یک راه‌حل طبیعی و مشروع برای ارضای میل جنسی معرفی شده است. قرآن کریم و احادیث، ازدواج را راهی برای حفظ پاکدامنی و کنترل شهوت می‌دانند.
  • روزه گرفتن: پیامبر اسلام (ص) روزه گرفتن را به جوانانی که توانایی ازدواج ندارند توصیه کرده است. روزه باعث کاهش میل جنسی و تقویت اراده فرد می‌شود.
  • تقویت ایمان و یاد خدا: انجام عبادات منظم مانند نماز، تلاوت قرآن و دعا کردن می‌تواند به تقویت ارتباط معنوی و کنترل نفس کمک کند.
  • دوری از محرک‌های جنسی: اسلام توصیه می‌کند که از موقعیت‌ها، تصاویر و محتوای تحریک‌کننده دوری شود تا زمینه انجام این رفتار کاهش یابد.
  • تعامل با جمع: شرکت در فعالیت‌های اجتماعی، مانند حضور در مساجد و گروه‌های مذهبی، می‌تواند به کاهش احساس تنهایی و افزایش انگیزه معنوی کمک کند.

۴. مقایسه دیدگاه اسلام با دیدگاه‌های علمی

اسلام و علم هر دو در مورد مدیریت امیال جنسی و دوری از افراط دیدگاه مشترکی دارند.

  • تأکید بر کنترل نفس: اسلام و علم بر اهمیت تقویت اراده و کنترل رفتارهای جنسی تأکید دارند.
  • پیامدهای منفی: اسلام به پیامدهای معنوی و روحی اشاره می‌کند، در حالی که علم بر پیامدهای روانی و اجتماعی تمرکز دارد. هر دو دیدگاه خودارضایی مکرر را عاملی برای کاهش کیفیت زندگی می‌دانند.

اسلام خودارضایی را رفتاری ناپسند و مخالف اصول اخلاقی و شرعی می‌داند و راهکارهایی عملی و معنوی برای ترک این عادت ارائه کرده است. از جمله این راهکارها می‌توان به ازدواج، روزه گرفتن، تقویت ایمان و دوری از محرک‌های جنسی اشاره کرد. این توصیه‌ها در کنار رویکردهای علمی می‌توانند به افراد کمک کنند تا به زندگی پاک‌تر و متعادل‌تری دست یابند.

 

مدیریت رفتار خودارضایی با استفاده از آگاهی علمی، پشتیبانی اجتماعی و تقویت معنویت امکان‌پذیر است. گام‌های تدریجی و اراده قوی، کلید موفقیت در ترک این عادت هستند. آموزش و آگاهی می‌توانند به فرد و جامعه در پیشگیری از پیامدهای منفی کمک کنند و کیفیت زندگی را بهبود بخشند.

https://www.asianewsiran.com/u/fSk
اخبار مرتبط
خودارضایی یا استمناء یکی از موضوعات پرتکرار در روان‌شناسی و علوم پزشکی است که به دلیل ارتباط آن با سلامت جسمی و روانی، از جنبه‌های مختلف مورد بررسی قرار گرفته است. در ادامه، این موضوع را از منظر علمی، روان‌شناسی و اثرات مثبت و منفی آن تحلیل خواهیم کرد.
آسیانیوز ایران هیچگونه مسولیتی در قبال نظرات کاربران ندارد.
تعداد کاراکتر باقیمانده: 1000
نظر خود را وارد کنید