آسیانیوز ایران؛ سرویس فرهنگی هنری:
سینمای ایران یکی از چهرههای ماندگار و پیشگام خود را از دست داد. نامی که در اوج درخشش، بر سر زبانها بود و در گذر زمان، به نمادی از فراموشی و رنج تبدیل شد. کبری امینسعیدی، معروف به «شهرزاد»، بازیگر توانای دهه چهل و پنجاه، شاعر و نویسنده و از نخستین زنان کارگردان سینمای ایران، روز دوشنبه ۲۷ مرداد در سن ۷۵ سالگی درگذشت. خبر درگذشت او، صفحه اینستاگرامش را به تسخیر غم درآورد، بیآنکه جزئیاتی از علت مرگ یا محل آن فاش شود.
شهرزاد، برای نسل قدیم، یادآور نقشآفرینیهای بهیادماندنی در کلاسیکهای سینمای ایران مانند «قیصر» مسعود کیمیایی و «داشآکل» مسعود کیمیایی است. او روی پرده نقرهای درخشید و در کنار بزرگانی چون بهروز وثوقی ایستاد. اما برای نسل جدید، داستان زندگی او حکایتی تلخ از فراز و نشیب تقدیر است؛ از اوج شهرت تا کارتنخوابی در پارکها. زندگیای که خود موضوع یک مستند شد و اکنون با درگذشتش، فصل غمانگیز دیگری به خود دید.
درگذشت شهرزاد، صرفا یک خبر تراژیک نیست؛ بلکه پایان غمانگیز یک نماد فرهنگی و هنری است که دو دوره کاملاً متضاد از تاریخ معاصر ایران را در زندگی خود تجربه کرد.
دوره اول: نماد روشنفکری و پیشروی هنری
شهرزاد در اوج دوران فعالیتش، تنها یک بازیگر نبود. او جزء نسلی از هنرمندان بود که در کافهنادری نفس میکشیدند و در تحولات سینمای موج نوی ایران نقش داشتند. همکاری با کارگردانان اسطورهای مانند مسعود کیمیایی، علی حاتمی و امیر نادری، جایگاه او را در بالاترین ردههای سینمای حرفهای ایران تثبیت کرد. نقطه اوج این دوران، کارگردانی فیلم «مریم و مانی» در سال ۱۳۵۶ بود؛ اقدامی جسورانه که او را در زمره پیشگامان کارگردانی زنان در ایران قرار داد. فعالیتهای ادبی او در نشریات معتبر آن زمان، تصویر کاملتری از یک هنرمند چندبعدی و روشنفکر را ترسیم میکند.
دوره دوم: قربانی گسست تاریخی و فراموشی جمعی
انقلاب ۵۷ نقطه عطفی ویرانگر در زندگی بسیاری از هنرمندان آن نسل بود. زندگی شهرزاد پس از این واقعه، نمونهای دردناک از این گسست است. مهاجرت، بازگشت، فقر، بیماری و در نهایت زندگی در حاشیه، سرنوشتی بود که در انتظار ستارهای بود که روزی بر پرده سینما میدرخشید. مستند «شهرزاد» ساخته مهران زینتبخش، نه تنها یک اثر بیوگرافیک، بلکه سندی اجتماعی از عواقب یک تغییر بزرگ بر زندگی فردی یک هنرمند است. این تقابل بین شکوه دیروز و فراموشی امروز، عمق трагеدی را نشان میدهد. در نهایت، شهرزاد به یک اسطوره تراژیک تبدیل شد. مرگ او نه تنها پایان یک زندگی، بلکه یادآوری برای جامعه هنری و تاریخی است تا میراث و خاطره هنرمندانی را که به دلایل مختلف به حاشیه رانده شدهاند، پاس بدارد و از فراموشی نجات دهد.