فرانچسکو آچربی: نبرد قهرمانانه با سرطان و صعود به اوج فوتبال اروپا

آسیانیوز ایران؛ سرویس ورزشی:

داستانی که می‌خوانید از آن حکایت‌های الهام‌بخش ورزشی است که کمتر روایت شده است. فرانچسکو آچربی، مدافع میانی لاتزیو و تیم ملی ایتالیا، مسیری پرپیچ‌وخم را از تاریکی‌ترین روزهای زندگی تا درخشش در یورو 2020 پیموده است. از شب‌های طولانی در کلوپ‌های شبانه تا مبارزه سخت با سرطان بیضه، و از فرصت‌های از دست رفته تا تبدیل شدن به یکی از ارکان دفاع آتزوری. این روایت واقعی یک جنگنده است که سرطان را نه به عنوان پایان راه، بلکه سرآغاز زندگی جدیدی دید.

داستان غلبه یک شیر ایتالیایی 

اوایل سال 2014 فرانچسکو آچربی به اجبار و برای مقابله با سرطان بیضه و شروع شیمی‌درمانی دیگر برای ساسوئولو بازی نکرد. زندگی‌ روزمره‌اش عجیب بود. صبح‌ها همزمان با شیمی‌درمانی تلویزیون می‌دید (سریال مورد علاقه‌اش دکتر هاوس با بازی هیو لاری بود)، بعد ظهر کمی استراحت می‌کرد، شب به کلوپ‌های شبانه می‌رفت و گاهی تا ساعت 7 صبح وقتش را در این مکان‌ها می‌گذراند. این سبک زندگی مطمئنا به یک سبک زندگی فوق‌حرفه‌ای مانند زندگی کریستیانو رونالدو نزدیک نبود.

یکی دیگر از بخش‌های زندگی روزمره‌اش خوردن پیتزا با تن ماهی و پیاز بود؛ چون به خاطر شیمی درمانی دیگر چندان به طعم غذاها اهمیتی نمی‌داد. او می‌گوید:” گاهی وقت‌ها اصلا غذا نمی‌خوردم، خواب هم نداشتم.” یک سال بعد از سرطانش، یک روز وحشت‌زده از خواب پرید:” ناگهان به این فکر کردم که که چقدر باعث نگرانی پدر و مادرم می‌شدم، به فرصت‌های از دست‌رفته و شب‌هایی که در کلوپ‌های شبانه گذرانده‌ام فکر کردم. صبح آن روز از سایه خودم هم می‌ترسیدم. شروع کردم به دیدن یک تراپیست که خیلی کمکم کرد.”

آچربی در زمان بازی برای ساسولو متوجه شد که به سرطان مبتلا شده و این باشگاه کمک زیادی برای بهبودی او انجام داد. هفت سال بعد آچربی آماده است تا برای اولین بار در مسابقات جام ملت‌های اروپا بازی کند. حالا 33 سال دارد، یکی از بهترین مدافعان میانی سری A ایتالیاست و سرمربی تیم ملی او را یکی از ستون‌های خط دفاعی‌اش می‌داند. آچربی چپ پاست، از نظر فنی با استعداد است و می‌تواند با همراهی لئوناردو بونوچی، جورجیو کیه‌لینی و الساندرو باستونی از دروازه جانلوئیجی دوناروما محافظت کند. حالا او زندگی‌ای دارد که همیشه آرزویش را داشته، اما مسیری که طی کرده پستی و بلندی خودش را داشته است.

آچربی نزدیک میلان بزرگ شد و عاشق فوتبال بود. یک بار در اظهار نظری گفته بود:”عضو فوسا دی لئونی، اولتراهای میلان، بودم.”  در سن 14 سالگی تیم کوچک اتلتیکو چیوزیو را ترک کرد تا به همراه دوستانش فوتبال آماتور بازی کند. اما به شکلی دوباره به فوتبال حرفه‌ای برگشت. در 20 سالگی، با تیمی در دسته چهارم ایتالیا قرارداد بست. در 22 سالگی در سری B حضور داشت. در 23 سالگی برای اولین بار در سری A برای تیم کیه‌وو بازی کرد. سال 2016 در این باره گفته بود:” این کار را برای پدرم انجام دادم، نه برای خودم. رابطه‌مان عشق و نفرت همزمان بود. دائما من را به چالش می‌کشید. سال 2011 بعد از این که با جنووا قرارداد امضا کردم، قرارداد امضا شده را جلوی صورتش گرفتم.”

فرانچسکو آچربی حالا خوشگذرانی را کنار گذاشته تا به تمریناتش بپردازد و عصرها را هم در خانه و در آرامش بگذراند. روبرتو پدر آچربی مشکل قلبی داشت. 7 بار دچار سکته قلبی شده بود اما در سال 2012 و چهار ماه قبل از ثبت قرارداد پسرش با میلان فوت کرد. آچربی هفت سال پیش گفت:” دلم برای چالش‌هایش تنگ می‌شود. من پیراهن شماره 13 الساندرو نستا را بر تن می‌کردم اما به جای تمرین کردن به مهمانی می‌رفتم. همه چیز می‌خوردم و جدا به خداحافظی از فوتبال فکر می‌کردم. سرطان زندگی من را نجات داد. از خدا به خاطرش متشکرم.”

آچربی از کودکی طرفدار میلان بود و در سال 2012 به این باشگاه پیوست اما روزهای خوبی را در سن‌سیرو سپری نکرد. جولای سال 2013 و در آزمایش پزشکی پیش فصل تیم ساسوئولو، پزشکان تشخیص دادند که آچربی به سرطان بیضه مبتلا شده است. آن‌ها تومور را درآوردند اما مدتی بعد دوباره برگشت و به همین خاطر او مجبور شد به مدت سه ماه شیمی‌درمانی کند:” آن زمان ترسی نداشتم. فقط به این فکر می‌کردم که چرا سرطان من را عوض نکرده. بعدش در یک روز تعطیل و در خواب بین روزم رویای عجیبی دیدم. مثل این بود که خدا و پدرم یکی هستند و من را تحت فشار می‌گذارند تا بهتر شوم. اشک ریختم و متوجه شدم که سرطان یک فرصت است. دوباره چیزی وجود داشت که می‌توانستم با آن مبارزه کنم.”

یک زندگی جدید شروع شد. دیگر به جای خوشگذرانی‌های شبانه، سبک زندگی معمولی داشت؛ تمرین می‌کرد و عصرها را در خانه و در آرامش می‌گذراند. نوشیدنی الکلی مصرف نمی‌کرد و فقط آب، سبزیجات، میوه، برنج و برساولا، گوشت گاو خشک شده و نمک‌سود، می‌خورد. تغییرات خوب هم از راه رسید. از اکتبر 2015 تا ژانویه 2019 آچربی 149 بار پیاپی برای ساسوئولو بازی کرد و به رکورد 162 بازی خاویر زانتی نزدیک شد. بیشتر از سه سال در هیچ دیداری غایب نبود و مصدوم هم نشد. تیم لسترسیتی با “آچه” تماس گرفت اما پاسخ او نه بود. برای ترک ساسوئولو، باشگاهی که مثل خانواده‌اش بود و همیشه کنارش ماند، عجله‌ای نداشت. آچربی برای افراد دارای معلولیت و کودکان مبتلا به سرطان وقت می‌گذاشت. تقریبا هر پنج شنبه روپوش کارش را می‌پوشید و همراه کارگران معلول شناورهای ماهی گیری و خمیر مجسمه‌سازی می‌ساخت. او می‌گوید:” اینجا حس می‌کنم در خانه هستم. این آدم‌ها همدیگر رو بغل می‌کنند، همیشه می‌گویند “ممنونم” و بقیه را قضاوت نمی‌کنند. به من کمک می‌کنند از دریچه درستی به زندگی نگاه کنم.”

 آچربی با بازی‌های درخشانی که در ترکیب لاتزیو انجام داد، توانست اعتماد مانچینی را برای حضور در یورو 2020 جلب کند. آچربی سال 2018 به لاتزیو رفت و در چند ماه گذشته در سطح لیگ قهرمانان فوتبال بازی کرد. اما اولویت‌هایش تغییر نکرده است. هنوز هم مرتب بچه‌های بیمار را می‌بیند و از پدرش کمک می‌خواهد. او یکی از طرفداران کارل جوزف وویتیلا، پاپ ژان پل دوم است و در زندگی‌اش ارزش‌های کاتولیک دیده می‌شود.  پروفایل واتس اپش عکسی است در کنار پسربچه‌ای به نام الیا که به خاطر سرطان فوت کرد و نمی‌خواهد تغییرش دهد. بعد از مرگ دوست کم سن و سالش نوشت:” الیا شیر من است، در حال مبارزه با سرطان جانش را از دست داد.” شیر برایش به یک نماد تبدیل شده است. روی سینه و بازوی سمت راستش عکس شیر را خالکوبی کرده و لقبش “لئون” است، به معنی شیر در زبان ایتالیایی.

زندگی همیشه او را به چالش کشیده است. آچربی سال 2016 دو خواسته داشت. اول این که بتواند در مسابقات یوروی فرانسه بازی کند. دوم این که با نامزدش سرنا ازدواج کند. آنتونیو کونته او را انتخاب نکرد و رابطه‌اش با سرنا تمام شد. 5 سال بعد هیچ کس شک ندارد که مانچینی او را برای تیم ملی انتخاب می‌کند و حالا همسرش کلادیا که از سال 2020 با هم در رابطه هستند، باردار است. “آچه” به زودی صاحب یک دختر می‌شود و شاید یک روزی یک پسر هم به جمع خانواده‌اش اضافه شود. برای انتخاب اسم دخترش بین چِلسته، آئورا و ویتوریا مردد است. و برای پسری که شاید در آینده داشته باشد؟ الیا گزینه بدی نیست.

تحلیل ورزشی آسیانیوز ایران

1. تحول شخصیتی یک فوتبالیست
آچربی نمونه نادری از تحول شخصیتی در دنیای فوتبال است. از زندگی لاابالی و شب‌زنده‌داری‌های متوالی تا تبدیل شدن به ورزشکاری حرفه‌ای با سبک زندگی منظم. این تغییر رادیکال نه به خاطر فشار مربیان، بلکه در نتیجه مواجهه با مرگ و بازاندیشی در ارزش‌های زندگی بود.

2. سرطان به عنوان نقطه عطف

• تشخیص سرطان در اوج جوانی (26 سالگی)

• دو دوره شیمی‌درمانی سخت

• رویای معنوی که مسیر زندگی او را تغییر داد

• تبدیل بیماری به "فرصتی برای تغییر" به جای پایان راه

3. بازگشت قوی‌تر به میدان

• 149 بازی متوالی برای ساسوئولو (2015-2019)

• نزدیک شدن به رکورد خاویر زانتی

• پیشنهاد لسترسیتی و وفاداری به ساسوئولو

• انتقال موفق به لاتزیو و بازی در لیگ قهرمانان

4. بعد انسانی یک ورزشکار حرفه‌ای

• فعالیت‌های خیریه برای کودکان سرطانی

• همکاری با مراکز توانبخشی معلولان

• خالکوبی‌های نمادین (شیر و یادبود الیا)

• پایبندی به ارزش‌های مذهبی و خانوادگی

5. درس‌هایی برای جامعه ورزشی

• اهمیت پشتیبانی باشگاه‌ها از بازیکنان در بحران‌های شخصی

• نقش مربیان در هدایت استعدادهای مشکل‌دار

• قدرت ورزش در درمان و بازتوانی

• الهام‌بخشی به هواداران جوان

نتیجه‌گیری

آچربی امروز نه فقط یک فوتبالیست، بلکه نماد مقاومت و تحول است. داستان زندگی او ثابت می‌کند که حتی تاریک‌ترین تونل‌ها می‌توانند به روشنایی ختم شوند. حالا که او در آستانه حضور در یورو 2020 و به زودی پدر شدن قرار دارد، می‌توان گفت که سرطان نه تنها زندگی او را نگرفت، بلکه به او زندگی بخشید. این سوال را باید پرسید: چند بازیکن دیگر در دنیای فوتبال چنین داستان الهام‌بخشی دارند؟