امروز حتی به باشگاه راهم نمی‌دهند! / نمی‌خواهم وقتی مُردم زیر تابوتم را بگیرند

آسیانیوز ایران؛ سرویس ورزشی:

او روزی لرزه بر اندام هر مهاجمی در استادیوم آزادی می‌انداخت، امروز اما در گوشه‌ای از یک محله جنوبی تهران، با دردهای جسمی و رنج فراموشی دست و پنجه نرم می‌کند. منوچهر شفقتیان، اسطوره دفاع پرسپولیس در دهه ۶۰، با صدایی لرزان از بی‌عدالتی فوتبال ایران می‌گوید؛ از باشگاهی که با ۷ قهرمانی برایش به اوج رسید، اما امروز حتی اجازه ورود به آن را ندارد!

فریاد یک اسطوره سوخته: منوچهر شفقتیان از پرسپولیس رانده شد؟!

«منوچهر شفقتیان» یکی از فوتبالیست‌های نسل سوخته فوتبال ماست، او سال‌ها پیش در استادیوم آزادی با پیراهن پرسپولیس طنازی می‌کرد اما حالا در یکی از محله‌های جنوبی خانه ‌نشین شده است و خاطرات گذشته را مرور می‌کند! شفقتیان یکی از بازیکنان پرسپولیس دهه ۶۰ است که لرزه به تن هر حریفی می‌انداخت اما حالا به قدری از زندگی خسته‌است که می‌گوید: حال و حوصله ندارم و فقط در خانه هستم. وی درباره شرایط نه چندان خوب این روزهایش حرف زد، شفقتیان صحبت‌هایش را اینگونه شروع کرد: همه از زندگی من اطلاع دارند و می‌دانند منچهر شفقتیان چه مشکلاتی دارد و با چه بیماری‌هایی دست و پنجه نرم می‌کند، نیازی به توضیح ندارم که دوباره شهر را شلوغ کرده و سفره دلم را باز کنم.

هیچ کس در باشگاه پرسپولیس سراغی از من نمی‌گیرد

شفقتیان گفت: هیچ کس در باشگاه پرسپولیس سراغی از من نمی‌گیرد، من زمانی بهترین دفاع چپ ایران بودم و در استادیوم آزادی گل گردن من می‌انداختند و دور افتخار می‌زدم اما حالا نمی‌گویند کجا هست، چه کار می‌کند! وی افزود: من با باشگاه پرسپولیس هفت قهرمانی کسب کردم اما حالا مرا در این باشگاه راه نمی‌دهند اما رضا درویش که از ۱۰ کیلومتری باشگاه پرسپولیس نیز رد نشده مدیرعامل این تیم می‌شود و امثال من باید جلوی او خبردار بایستم! مدافع سال‌های دور پرسپولیس خاطرنشان کرد: پرسپولیس هستم و خونم قرمز است، برای من پرسپولیس فقط آن ساختمان خیابان سئول نیست ، برای من پرسپولیس تیمی است که هنوز اولین لباسی را که پوشیدم در منزلم دارم، برای من پرسپولیس هوادارانی هستند که عاشق تیم محبوبشان هستند و همیشه از عشق خود دست نکشیده‌اند. فوتبال برای همه نان و آب داشت ولی برای ما چیزی جز افسوس و آه نداشت.

احترام مان را حفظ کنید...

شفقتیان تصریح کرد: آرزوی من و تمام پیشکسوتان فوتبال این است که باشگاه‌هایی که برایشان بازی کرده‌ایم و عمر و جوانی‌مان را در آن پشت سر گذاشتیم احتراممان را حفظ کنند و هوایمان را داشته باشند، نباید ما را فراموش کنند، من از مدیران باشگاه پرسپولیس سوال دارم حق من این نیست که حتی در تیم نونهالان پرسپولیس سمتی داشته باشم؟ وی تاکید کرد: در فوتبال ایران به یک رسم تبدیل شده است که قدر قهرمانان و ورزشکاران را تا زمانی که زنده هستند نمی‌دانند اما همین که فوت کردند همه زیر تابوت آن را می‌گیرند و برایش در امجدیه دور افتخار می‌زنند! من نمی‌خواهم وقتی مُردم بیایند زیر تابوتم را بگیرند و در وصف من سخنرانی کنند الان که زنده هستم باید سراغم را بگیرند. پیشکسوت پرسپولیس در پایان گفت: به خاطر بیماری روحی و مشکلات جسمی که دارم مدت‌ها است نمی‌توانم در تمرینات تیم پیشکسوتان باشگاه پرسپولیس حاضر شوم و از علی پروین خبری ندارم. او بزرگ پرسپولیس بود و برایش همواره ارزش و احترام زیادی قائل هستم.

۱. تناقض مدیریتی در فوتبال ایران

• انتصاب مدیران بی‌سابقه ورزشی به جای استفاده از تجربیات پیشکسوتان

• سیاست‌زدگی و رابطه‌گرایی به جای شایسته‌سالاری در فوتبال

۲. وضعیت اسفبار پیشکسوتان

• عدم حمایت باشگاه‌ها از بازیکنان سابق

• بیماری‌های ناشی از سال‌ها بازی حرفه‌ای بدون بیمه مناسب

• فراموشی اجتماعی پس از بازنشستگی

۳. چالش‌های فرهنگی در ورزش ایران

• تقدیر از ورزشکاران فقط پس از مرگ

• عدم ساختارمندسازی حمایت از پیشکسوتان

• از دست رفتن سرمایه‌های تجربی فوتبال کشور

۴. راهکارهای پیشنهادی

• ایجاد صندوق حمایت از پیشکسوتان

• اختصاص سمت‌های مشاوره‌ای به بازیکنان سابق

• الزام باشگاه‌ها به حفظ ارتباط با اسطوره‌های خود