آسیانیوز ایران؛ سرویس اجتماعی:
جامعهای که چشماندازی برای آینده نداشته باشد، محکوم به ناامیدی است. این گزاره ساده، توصیفکننده وضعیت کنونی بسیاری از جوامع در حال توسعه از جمله ایران است، جایی که زیستپذیری روزبهروز کاهش مییابد و امید به آینده کمرنگتر میشود. نبود افق روشن پیشرو، جامعه را در چرخهای معیوب از روزمرگی و واکنشهای کوتاهمدت گرفتار کرده است. این وضعیت نهتنها برنامهریزی بلندمدت را ناممکن میسازد، بلکه به تدریج بنیانهای اعتماد اجتماعی را نیز تخریب میکند.
از خشکسالی و بحران محیط زیست تا نابسامانیهای اقتصادی و اجتماعی، همه و همه نشانههایی از کاهش شدید زیستپذیری در ایران هستند. این شرایط به ویژه برای نسل جوان که با آیندهای مبهم و فرصتهای محدود مواجه است، بیش از دیگران دردناک است. اما آیا این وضعیت برگشتناپذیر است؟ چه راهکارهایی برای خروج از این بنبست وجود دارد؟ پاسخ به این پرسشها نیازمند نگاهی عمیق به ریشههای بحران و راههای برونرفت از آن است.
بحران زیستپذیری
- تخریب محیط زیست و منابع طبیعی
- کاهش کیفیت خدمات عمومی
- ناامنی اقتصادی و اجتماعی
- فرسایش زیرساختهای اساسی
فروپاشی قرارداد اجتماعی
- کاهش اعتماد به نهادها
- ضعف مشارکت مدنی
- رشد ناهنجاریهای اجتماعی
- گسست بین حاکمیت و مردم
پیامدهای ناامیدی جمعی
- مهاجرت نخبگان
- کاهش سرمایهگذاری
- افت بهرهوری
- رشد افسردگی و آسیبهای روانی
راهکارهای برونرفت
- بازسازی اعتماد عمومی
- شفافیت در سیاستگذاری
- سرمایهگذاری در آموزش
- اصلاح نظام تصمیمگیری
- توجه به توسعه پایدار