آسیانیوز ایران؛ سرویس فرهنگی هنری:
در دنیای بازیگری، گاهی نقشها تنها یک اجرا نیستند، بلکه بخشی از وجود بازیگر میشوند. این بار حامد بهداد، بازیگر همیشه متفاوت سینمای ایران، پرده از رازی بزرگ برداشته است. در گفتوگویی صریح و بیپرده در برنامه «خط فرضی»، بهداد اعترافی تکاندهنده کرد. او آشکار کرد که نقش علی در فیلم «پیرپسر» را نه یک بازی، که نمایش خود واقعیاش میداند. بهداد با صداقتی کمنظیر اعلام کرد تمام درد، شرم و تاریکیهای کاراکتر علی، پژواکی از درون خود او بوده است. این اعتراف، مخاطبان و منتقدان را شوکه کرد. بازیگر ۵۱ ساله توضیح داد که به همین دلیل توانسته این نقش را با چنین عمق و باورپذیری به تصویر بکشد. او این نقشآفرینی را یک کاتارسیس شخصی توصیف کرد.
فیلم «پیرپسر» که اخیراً نسخه قاچاق آن در کانالهای تلگرامی منتشر شده، از چهارم آبان به صورت رسمی در پلتفرم فیلمنت به نمایش درآمده است. این اعتراف بهداد در شرایطی مطرح میشود که پیش از این نیز اظهارنظرهای جنجالیاش درباره زنان ایرانی بازتاب گستردهای در فضای مجازی داشت. بهداد در آن اظهارات بحثبرانگیز گفته بود: «زنهای ایرانی خیلی خشن هستند... وقتی کتکشان میزنی شکایت میکنند». این روایت با واکنشهای تندی مواجه شد. حالا این پرسش مطرح است که آیا اعترافات جدید بهداد درباره نقشآفرینی در «پیرپسر» میتواند تصویر عمومی او را تغییر دهد یا بر پیچیدگیهای این چهره هنری میافزاید.
تحلیل روانشناختی اعترافات بهداد
اعتراف حامد بهداد درباره نقشآفرینی در «پیرپسر» از منظر روانشناسی بسیار قابل تأمل است. هنگامی که یک بازیگر اعلام میکند نقشش را نه بازی، که نمایش خود واقعیاش میداند، این پرسش مطرح میشود که مرز بین بازیگری و خودافشایی کجاست. بهداد با بیان اینکه «تمام درد، شرم و تاریکیهای کاراکتر علی پژواکی از درون خود اوست»، در واقع به فرآیند کاتارسیس در هنر اشاره میکند. این رویکرد میتواند هم برای بازیگر درمان باشد و هم برای مخاطب تاثیرگذارتر. با این حال، این سطح از خودافشایی در فضای عمومی میتواند پیامدهای روانی برای هنرمند داشته باشد. بهداد با افشای این که این نقش نمایش خود واقعیاش است، در واقع تصویر عمومی خود را برای همیشه با این کاراکتر پیوند زده است.
تأثیر بر درک مخاطب از فیلم «پیرپسر»
اعترافات بهداد نگاه مخاطب به فیلم «پیرپسر» را به کلی تغییر میدهد. اکنون بیننده میداند که صحنههای احساسی فیلم تنها یک اجرا نبوده، بلکه برآمده از عمق وجود بازیگر است. این آگاهی میتواند بر تجربه تماشای فیلم تأثیر دوچندان بگذارد. مخاطب با دانستن این که بازی بهداد ریشه در تجربیات واقعی است، ممکن است ارتباط عمیقتری با فیلم برقرار کند. از سوی دیگر، این افشاگری میتواند باعث شود مخاطب نتواند به عنوان یک اثر داستانی محض به فیلم نگاه کند و همواره به دنبال ردپای شخصیت واقعی بهداد در نقش باشد.
جایگاه این اعتراف در کارنامه هنری بهداد
حامد بهداد همواره به عنوان بازیگری متد شناخته شده که عمق زیادی به نقشهایش میبخشد. این اعتراف در واقع تأییدی بر این سبک بازیگری اوست. در کارنامه بهداد، نقشهای dark و پیچیدهای مانند فیلمهای «جرم»، «سد معبر» و «قصر شیرین» دیده میشود. اعتراف اخیر او میتواند کلید فهم رویکردش به این نقشها باشد. این اظهارات همچنین میتواند نقطه عطفی در درک عمومی از شخصیت هنری بهداد باشد. او که پیش از این با اظهارنظرهای جنجالی درباره زنان بحثبرانگیز شده بود، اکنون با این اعتراف بعد جدیدی به تصویر عمومی خود افزوده است.
بازتاب در فضای هنری و رسانهای
اعترافات بهداد بدون شک بحثهای زیادی در محافل هنری و رسانهای برانگیخته است. این پرسش مطرح است که آیا این سطحاز خودافشایی در هنر ضروری است یا خیر. برخی ممکن است این صراحت را ستایش کنند و آن را نشانه شجاعت هنرمند بدانند. برخی دیگر ممکن است آن را نوعی خودنمایی یا استراتژی برای جلب توجه به فیلم جدیدش محسوب کنند. در فضای رسانهای ایران که معمولاً بازیگران محافظهکارانه عمل میکنند، این سطح از صراحت میتواند الهامبخش دیگر هنرمندان باشد یا برعکس، با انتقاد روبرو شود.
تأثیر بر آینده حرفهای بهداد
این اعتراف میتواند بر انتخاب نقشهای آینده بهداد تأثیر بگذارد. کارگردانان ممکن است با علم بر این که او تا این حد در نقشها غرق میشود، با احتیاط بیشتری او را برای نقشهای خاصی انتخاب کنند. از سوی دیگر، این افشاگری میتواند موقعیت او را به عنوان بازیگری که توانایی نقشآفرینی عمیق و معتبر دارد، تقویت کند و نقشهایچالش برانگیز بیشتری به او پیشنهاد شود. در نهایت، این اعتراف بخشی از میراث هنری بهداد خواهد شد و همواره در تحلیلهای آینده درباره کارنامه او مورد توجه قرار خواهد گرفت.