آسیانیوز ایران؛ سرویس ورزشی:
«سعید مظفریزاده» مدیرعامل تراکتور پساز اتمام جشن قهرمانیِ این تیم در تبریز با انتشار یک پیام خداحافظی خود را از جمع پرشورها اعلام کرد.
سعید مظفری زاده در این استوری اعلام کرد:
چقدر سخت است گفتن واژه خداحافظ؛ آن هم پس از دو سال پرشکوه امروز که شادمانه حاصل سالها تلاش مجموعه باشگاه تراکتور به ثمر رسیده و من به عنوان عضو کوچکی از این خانواده سرافراز توانسته ام افتخار خدمت به مردم شریف تبریز و آذربایجان در تحقق رویای قهرمانی لیگ برتر را داشته باشم میخواهم قدردان لطفی باشم که در این دو سال شامل حالم شد. از شما هواداران عزیز و پرشور تراکتور، از مدیران و مسئولان محترم استان آذربایجان شرقی از همکاران عزیزم در مجموعه فرهنگی ورزشی تراکتور از بازیکنان شایسته و کادر فنی خوب تیم و البته سپاس ویژه از جناب آقای زنوزی که با اعتماد و لطف بی دریغ شان این موفقیت بزرگ را برای همه ما رغم زدند. امید که این افتخار را داشته باشم تا همیشه هوادار تراکتور باقی بمانم.....
سعید مظفری زاده، داور سابق فوتبال ایران که پس از بازنشستگی رو به مدیریت آورده بود، حدود دو سال در هیئت مدیره تراکتور داشت و در شب جشن قهرمانی لیگ برتر، یک اعلامیه شوکهکننده منتشر کرد.
بیوگرافی سعید مظفری زاده؛ از دفاع یارکوب تا سوت طلایی ایران
زندگینامه و مسیر حرفهای
سعید مظفری زاده، متولد ۱۳۵۳ در یزد، یکی از شناختهشدهترین داوران فوتبال ایران است. او که فرزند دوم خانوادهای ۶ نفره (با ۳ برادر و ۱ خواهر) است، هماکنون پدر دو دختر به نامهای نیلوفر و نسترن میباشد. مظفریزاده تحصیلات خود را در رشته مهندسی عمران از دانشگاه یزد به پایان رساند و هماکنون به عنوان عضو هیأت مدیره یک شرکت راهسازی بینالمللی و مدیر بازرگانی شرکتی مشابه فعالیت میکند.
شروع داوری
علاقه اولیه مظفریزاده به فوتبال بود، اما وقتی دریافت که سقف تواناییهایش در سطح منتخب استان است، به داوری روی آورد. او در سال ۱۳۷۷ با شرکت در کلاسهای داوری، مسیر حرفهای خود را آغاز کرد و با سرعتی غیرمنتظره پیشرفت نمود. در کمتر از ۱۰ سال، به عنوان داور سال ایران انتخاب شد، عنوانی که با معدل ۸.۶ از ۱۰ در ۱۷ قضاوت لیگ برتر به دست آورد.
ویژگیهای داوری
-
قد و وزن: ۱۹۰ سانتیمتر و ۸۸ کیلوگرم
-
نقاط قوت: خونسردی، قاطعیت، عدالت، آمادگی جسمانی و روانی، و اطلاعات بهروز
-
نقاط ضعف: ناتوانی در راضی نگهداشتن همه (که خود آن را از نقاط قوت داوران ایرانی میداند)
-
الگوها: بدون الگوی خاص، اما از داوران اسپانیایی به دلیل اجازه دادن به جریان طبیعی بازی خوشش میآید. در میان داوران ایرانی، مسعود مرادی، محسن ترکی و محسن قهرمانی را تحسین میکند.
تجربیات برجسته
-
اولین قضاوت در لیگ برتر: شموشک نوشهر vs استقلال اهواز (فصل ۸۳-۸۴)
-
پرجمعیتترین ورزشگاههایی که در آن قضاوت کرده: آزادی (۷۵ هزار نفر)، مشهد و اهواز
-
خاطره جالب: قضاوت بازی استقلال تهران در اهواز پس از ۸ ساعت رانندگی از تهران به دلیل لغو پرواز!
موضعگیریهای جنجالی
-
تکنولوژی در داوری: موافق استفاده از ابزارهایی مانند پرچم ویبرهدار، اما مخالف قطع بازی برای بررسی فیلم.
-
داوری دربی تهران: معتقد است این بازی شرایط خاصی دارد و باید توسط داورانی با تجربه بالا قضاوت شود.
-
درآمد داوری: با بیان اینکه درآمد داوران ایرانی ناچیز است (حدود ۳۰۰ هزار تومان در ماه)، این حرفه را بیشتر مبتنی بر علاقه شخصی میداند.
آرزوها و اهداف
نگاه فلسفی به داوری
مظفریزاده معتقد است داوری نهتنها یک شغل، بلکه یک خدمت به فوتبال است. او میگوید: "داوران نباشند، هیچ گلی به ثمر نمیرسد، چون این ما هستیم که گلها را تأیید میکنیم!" سعید مظفریزاده با ترکیبی از شجاعت، عدالت و خونسردی، الگویی برای داوران جوان ایران است. چه در زمین فوتبال و چه خارج از آن، او همواره بر این اصل پایبند است: "داوری باید مثل دریا باشد تا چند سنگ نتوانند آن را متلاطم کنند."
۱. چرا مظفریزاده تراکتور را ترک کرد؟
-
رسیدن به اوج: شاید او مأموریت خود—قهرمانی تراکتور—را تکمیل شده میدید.
-
فشار مدیریتی: مدیریت در فوتبال ایران، بهویژه در تیمی با هواداران پرشور مانند تراکتور، چالشهای خاص خود را دارد.
-
تمایل به نقشهای جدید: آیا او به دنبال موقعیتی در فدراسیون فوتبال یا حتی بازگشت به داوری بینالمللی است؟
۲. دستاوردهای او در تراکتور
-
قهرمانی لیگ برتر: اولین قهرمانی تراکتور پس از سالها انتظار.
-
ساختارمند کردن باشگاه: بهبود سیستم مدیریتی و جذب بازیکنان کلیدی.
-
ارتباط قوی با هواداران: او همیشه مورد احترام هواداران بود، حتی در روزهای سخت.
۳. آینده تراکتور بدون مظفریزاده
۴. آینده خود مظفریزاده
جشن قهرمانی از کنترل خارج شد!
با وجود شلوغی گسترده و بینظمیهای ایجاد شده، اما یکی از بزرگترین جشنهای فوتبالی تاریخ ایران در تبریز برگزار شد.جشن قهرمانی از کنترل خارج شد! در ورزشگاه یادگار امام تبریز، روزی تاریخی رقم خورد؛ روزی که شلوغی بیسابقه و ازدحامی عجیب، فضای استادیوم را به صحنهای از شور، هیجان، هرجومرج و البته تاریخسازی تبدیل کرد. این شلوغی اما قابل پیشبینی بود؛ چرا که تراکتور برای نخستینبار در تاریخ باشگاهش موفق شد قهرمان لیگ برتر فوتبال ایران شود و هواداران، بیصبرانه منتظر جشن این افتخار بزرگ بودند. تیمی که سالها در حسرت بالا بردن جام مانده بود، حالا قرار بود قهرمانیاش را در خانه و در کنار مردمش جشن بگیرد.
با وجود اینکه مسئولان باشگاه تراکتور تلاش زیادی کردند تا بازی پایانی مقابل استقلال خوزستان به جای اهواز در تبریز برگزار شود، اما سازمان لیگ با این درخواست مخالفت کرد و در نهایت، آخرین بازی تراکتور در ورزشگاه غدیر اهواز و در مقابل صندلیهای خالی برگزار شد. اتفاقی که برای هواداران این تیم خوشایند نبود. آنها نمیخواستند قهرمانی تاریخیشان در سکوت رقم بخورد. همین موضوع باعث شد که باشگاه تراکتور تصمیم بگیرد جشن قهرمانی را در ورزشگاه یادگار امام تبریز برگزار کند؛ جشنی که از همان ابتدا مشخص بود قرار است با استقبال بینظیری همراه شود.
هواداران تراکتور، از مدتها قبل برای حضور در این جشن برنامهریزی کرده بودند. از خود تبریز گرفته تا شهرهای اطراف، همه بسیج شده بودند تا این افتخار تاریخی را از نزدیک تجربه کنند. از همان ساعات ابتدایی بعدازظهر، سیل هواداران به سمت ورزشگاه روانه شد و از ساعت ۱۴، سکوها و تمام فضای استادیوم یادگار امام از جمعیت پر شد. ظرفیت ورزشگاه تکمیل شد، اما هزاران نفر دیگر همچنان در تلاش بودند که خود را به داخل برسانند. این استقبال شگفتانگیز، یکی از پرجمعیتترین روزهای تاریخ فوتبال ایران را رقم زد.
جشن قهرمانی از ساعت ۱۶ آغاز شد. نخستین چهره مهمی که در ورزشگاه حاضر شد، محمدرضا زنوزی، مالک باشگاه تراکتور بود. او که سالها برای این لحظه تلاش کرده بود، نتوانست احساسات خود را کنترل کند. زنوزی با بغض و اشک دور افتخار زد و به مردم دست تکان داد؛ لحظهای که احساسات هواداران را نیز برانگیخت. گفته میشود حدود ۲۰۰ هزار نفر برای شرکت در این جشن به اطراف و داخل ورزشگاه آمده بودند، عددی شگفتانگیز که با احتساب تپهها، خیابانها و فضای اطراف استادیوم، به یکی از عظیمترین گردهماییهای فوتبالی تاریخ ایران تبدیل شد.
حدود ساعت ۱۸، بازیکنان تیم تراکتور با اتوبوس مخصوص تیم وارد ورزشگاه شدند و در میان تشویقهای خروشان و بیپایان هواداران، وارد محوطه برگزاری مراسم شدند. جام قهرمانی توسط دو مهماندار زن شرکت هواپیمایی که متعلق به زنوزی بود، به استیج منتقل شد تا در جای خود قرار گیرد. این صحنه نیز با استقبال و هیاهوی زیاد تماشاگران همراه بود. در حالی که برگزارکنندگان تلاش داشتند نظم مراسم را حفظ کنند، اما ازدحام درون زمین بیش از حد تصور بود.
در این میان، ناگهان حدود دو تا سه هزار نفر به داخل زمین ورزشگاه یادگار امام هجوم آوردند. این شلوغی باعث شد که در برگزاری مراسم وقفهای طولانی ایجاد شود. حدود ۳۰ دقیقه طول کشید تا شرایط تا حدودی تحت کنترل قرار بگیرد و بازیکنان بتوانند به استیج رسیده و جام قهرمانی را بالای سر ببرند. لحظهای که ورزشگاه را به لرزه درآورد و انفجار شادی در چمن ورزشگاه شکل گرفت. پس از آن، اعضای تیم وارد رختکن شدند و محمدرضا زنوزی نیز با سختی فراوان از میان جمعیت عبور کرد و محل مراسم را ترک کرد.
با وجود پایان یافتن جشن، هواداران همچنان در زمین باقیمانده بودند. چیزی حدود ۲ تا ۳ هزار هوادار (مرد و زن) روی چمن ورزشگاه یادگار امام نشسته بودند، عکس میگرفتند و تلاش میکردند این لحظات تاریخی را برای همیشه ثبت کنند. برای آنها، این اولین قهرمانی در تاریخ لیگ برتر بود و نمیخواستند به این زودی ورزشگاه را ترک کنند. حضور گسترده زنان در ورزشگاه نیز یکی از نکات قابل توجه این جشن بود. تصاویر و ویدیوهای منتشرشده نشان میداد که زنان زیادی در کنار مردان در حال شادی و ثبت لحظات قهرمانی بودند. با این حال، همه هواداران موفق به ورود به ورزشگاه نشدند. برخی از آنها که با شلوغی بیسابقه و ازدحام غیرقابل کنترل مواجه شده بودند، ترجیح دادند به خانه بازگردند. در اطراف ورزشگاه، شرایط بهگونهای بود که برخی خانوادهها، علیرغم اشتیاق فراوان، به دلیل حضور هزاران نفر در خیابانها و کوچهها، تصمیم گرفتند جشن را از خانه دنبال کنند. این حجم از جمعیت، حتی بسیاری از برنامهریزیهای اولیه را هم تحتالشعاع قرار داده بود. مسئولان برگزاری این مراسم، از جمله حیدر بهاروند و محمدرضا کشوریفرد، به همراه استاندار آذربایجان شرقی، در محل برگزاری جشن حاضر بودند. یکی از حاشیههای جالب این مراسم، پرچم کرواسی بود که دراگان اسکوچیچ به ورزشگاه آورده بود، اما بهدلیل شلوغی زیاد، از دست سرمربی خارج شد. همچنین استیجی که برای برگزاری مراسم تدارک دیده شده بود، بهدلیل ازدحام مردم درون زمین، تقریباً نابود شد. صحنهای که از کنترل خارج شده بود و نشان میداد شلوغی یادگار امام فراتر از ظرفیت بود.
بهرغم همه این بینظمیها، این روز به عنوان یکی از باشکوهترین روزهای تاریخ تراکتور ثبت شد. هوادارانی که سالها برای چنین لحظهای صبر کرده بودند، بالاخره توانستند قهرمانی تیم محبوبشان را جشن بگیرند. ورزشگاه یادگار امام تبریز، در آن روز، بزرگترین صحنه غرور، اشک، شادی و هیجان فوتبال ایران شد؛ صحنهای که تا سالها در خاطرهها خواهد ماند.