عارف خواننده در نبرد با سرطان

آسیانیوز ایران؛ سرویس فرهنگی هنری:

عارف عارف‌کیا، اسطوره موسیقی پاپ ایران، در پیامی ویدیویی از صفحه اینستاگرام دخترش از تشخیص سرطان و آغاز شیمی‌درمانی خبر داد. هنرمند ۸۴ ساله با آرامش خاصی این تومور را "خوش‌خیم" توصیف کرده و اطمینان داد تحت درمانهای تخصصی قرار دارد. داستان کشف بیماری به زمانی بازمی‌گردد که عارف‌کیا در دبی دچار خونریزی داخلی شد. پس از بررسی‌های پزشکی، وجود توموری در ناحیه آپاندیس تشخیص داده شد. او که همواره به سلامت خود اهمیت می‌داد، بلافاصله برای دریافت بهترین درمان راهی آمریکا شد.

این چهره محبوب که از او به عنوان "سلطان قلب‌ها" یاد می‌شود، از دهه ۱۳۳۰ با صدای گرم و اجراهای ماندگارش به ستاره‌ای بی‌بدیل تبدیل شد. مهاجرت او پس از انقلاب مانند بسیاری از هنرمندان هم‌نسلش، فصل جدیدی در زندگی حرفه‌ای او ایجاد کرد. حالا با این خبر، هزاران طرفدار او در سراسر جهان برای سلامتی این هنرمند محبوب دعا می‌کنند. اما سوال اینجاست: وضعیت دقیق سلامت عارف‌کیا چگونه است؟ دوره درمان چقدر طول خواهد کشید؟

جزئیات پزشکی

• نوع تومور

  خوش‌خیم (غیرسرطانی) در ناحیه آپاندیس

• روش تشخیص

  پس از بررسی خونریزی داخلی در دبی

• روند درمان

  شیمی‌درمانی در مراکز تخصصی آمریکا

• پیش‌آگهی

  با توجه به خوش‌خیم بودن، پاسخ به درمان مطلوب است

سوابق هنری درخشان

• آغاز فعالیت حرفه‌ای از دهه ۱۳۳۰ در رادیو
• از پایه‌گذاران موسیقی پاپ نوین ایران
• مهاجرت به آمریکا پس از انقلاب ۵۷
• اجراهای ماندگار با ارکسترهای بزرگ
• تأثیرگذاری بر نسل‌های بعدی خوانندگان

واکنش‌های جامعه هنری

• پیام‌های حمایتی هنرمندان هم‌نسل
• نگرانی طرفداران در شبکه‌های اجتماعی
• برگزاری مراسم دعا برای سلامتی او
• یادآوری خاطرات اجراهای به یادماندنی

بیوگرافی عارف؛ عارف عارف کیا کیست؟!

عارف خواننده بزرگ ایرانی است همه ما با آثار درخشان او خاطره داریم؛ عارف عارف کیا در سال 1319 در شهر تهران متولد شد. مادرش اصالتا اردبیلی و مادربزرگش اهل باکو آذربایجان بود. مادربزرگش در روسیه درس خوانده و بعدها به دلیل جنگ جهانی دوم به ایران آمده بودند. پدر عارف نیز راننده کامیون بوده و بیشتر اوقات در سفر می‌بود. همین موضوع باعث شد تا درنهایت پدر و مادر او از هم جدا شوند. بعد از جدایی، عارف پیش پدر و نامادری خود بزرگ شد. در این دوران و با توجه به قحطی دوران جنگ، بیماری در سراسر کشور جولان می‌داد و عارف نیز به دلیل بی مهری نامادری، سخت بیمار شد. مادر اصلی عارف نیز با توجه به این موضوع، موفق شد سرپرستی پسرش را به عهده بگیرد.

تحصیلات

عارف به دبستان و دبیرستان تمدن رفت که در همان کوچهٔ شیروانی قرار داشت. در ایام جوانی نیز به هنرستان صنعتی (واقع در انتهای خیابان قوام‌السلطنه تهران یا 30 تیر کنونی) رفت و در رشتهٔ درودگری مشغول به تحصیل شد و دیپلمش را از آنجا گرفت. عارف در دوران تحصیلش درس خوان نبود و مسائل را فرمولی محاسبه نمی‌کرد، اما خیلی باهوش بود، به‌طوری‌که باعث تعجب معلم‌ها می‌شد.

آشنایی با موسیقی

عارف عنوان کرده است که اولین علاقه او به موسیقی از طریق رادیو ممکن شد. رادیویی که در خانه آن‌ها قرار داشت، مستقیما رادیو باکو را گرفته و عارف نیز از کودکی به موسیقی‌های اصیل آذربایجانی گوش میداد. همین موضوع و علاقه فراروان خانواده به موسیقی باعث شد تا عارف نیز جذب دنیای موسیقی شود. عارف علاقهٔ فراوانی به موج نوین موسیقی پیدا کرده بود و ترانه‌های اجرا شده از ویگن، محمد نوری و… را با جدّیت دنبال می‌نمود؛ به‌طوری‌که هر ترانه‌ای که از رادیو پخش می‌شد را در دفترچه‌ای به زیبایی یادداشت می‌کرد و سعی می‌کرد آن‌ها را بلافاصله اجرا نماید. از آنجایی که تصویرگر خوبی بود کنار هر ترانه تصویری از آن ترانه را می‌کشید. در این دفترچه بیش از 50 ترانه وجود داشت که آن را به یکی از بهترین دوستان دوران جوانی‌اش هدیه کرد. خود او در این باره گفته است:

من پدر و مادرم اردبیلی هستند، بچه که بودم پنج یا شیش سال داشتم می خوندم و خیلی هم غم انگیز می خوندم. همسایه ها می گفتن اگه سنش بیشتر بود فکر می کردیم عاشق شده. اون موقع جنگ جهانی دوم بود و آذوقه گیر نمی اومد. من مریض بودم مریضی که شکمم بزرگ می شد و پاهام لاغر. کمبود پروتئین داشتم. پدر و مادرم از هم جدا شده بودن و بابام اجازه نمی داد که مادرم زیاد بیاد سراغم ولی مادرم که دکتر بود هر وقت می اومد به من می رسید و یه مقدار بهتر می شدم ولی باز می رفت. این غم در صدای من از اون موقع بود و خیلی غم انگیز می خوندم تا زمان دریاچه نور که زندگی ام بهتر شد و این غم از صدام رفت. ولی غم که رفت انگار احساسم رفت از اون به بعد مجبور شدم اون حس رو خودم ایجاد کنم.

کارگری

عارف در دوران تحصیل در کارخانه لاستیک‌سازی بی‌اف گودریچ به عنوان کارگر ساده مشغول به کار شد. از آنجایی که در هنرستان زبان آلمانی را فراگرفته بود، خیلی زود در کارخانه پیشرفت کرد. همچنین عارف به همراه یکی از دوستانش که یک نقاش حرفه‌ای بود مدتی را به طراحی بیلبوردهای تبلیغاتی پرداخت که از این راه نیز درآمد کسب کرد.

دوران معلمی و تدریس

بعد از کارگری در کارهای مختلف، عارف تصمیم گرفت شغل معلمی را دنبال کند. از همین رو عارف مجبور بود که 3 روز در هفته را در قزوین به تدریس بپردازد، به دلیل اینکه اتومبیل شخصی نداشت ساعت 5 صبح خانه را ترک می‌کرد و با هر وسیله‌ای خودش را به قزوین می‌رساند؛ چرا که می‌بایست 8 صبح سر کلاس حاضر می‌شد. اختلاف سنی عارف و شاگردانش کم بود چون خودش هم تازه دیپلم گرفته بود و سال قبل شاگرد مدرسه بود. او سعی می‌کرد هم با شاگردانش دوست باشد و هم سختگیر، تا آن‌ها درس‌ها را به خوبی یاد بگیرند.

خودنمایی در تالار فرهنگ

در دوران معلمی جشن پایان سال کلیه آموزشگاه‌ها در تالار فرهنگ برگزار شد که جمعیتی حدود 1000 نفر را در خود جای داده بود، مهمان ویژهٔ این مراسم از خانوادهٔ سلطنتی پهلوی بود. عارفِ جوان برای اجرای برنامه به روی سن می‌رود و با دیدن جمعیت تصمیم به برگشتن می‌گیرد! اما دیر شده بود. بالاخره او بر ترس خود غلبه کرده و به سمت میکروفون رفته و آوازش را اجرا می‌نماید، که مورد تحسین همگان قرار می‌گیرد.

کار در رادیو

گروه گلدن رینگ

گروه گلدن رینگ (Golden Rings) اواسط دههٔ 40 خورشیدی توسط جمشید زندی شکل گرفت که ترانه‌های شاد و جوان‌پسندی را اجرا می‌کردند. اغلب این ترانه‌ها توسط سعید دبیری سروده می‌شد و همچنین نوازندگان گروه واروژ شبانی و فریبرز فرهادی بودند. پس از موفقیت «فیلم سلطان قلب‌ها» و بیشتر شدن محبوبیت عارف، جمشید زندی پیشنهاد یک کنسرت مشترک را به وی داد. پس از این کنسرت، عارف در اواخر سال 1347 خورشیدی به این گروه نوظهور پیوست. اما پس از مدتی از گروه جدا شد، چرا که خود را برای خواندن ترانه‌هایی به این سبک(راک اند رول) پیر می‌دید.

انقلاب 57

با وقوع انقلاب 57 عارف در ایران ماند و حتی برای انقلابی‌ها ترانه‌هایی را نیز اجرا کرد. او ترانه‌هایی مانند برادر بیا و دستهایم را بتو می‌دهم (جوانه) در این دوره کرد. آخرین برنامه‌ای که او در ایران اجرا کرد در یک جشن عروسی بود که از دید نیروهای کمیته مناسب و قابل قبول نبود. پس از پایان آن جشن، بین عارف و نیروهای انقلابی درگیری‌ای رخ داد. او می‌گوید: یه بار یه بچه‌ای که تفنگ یوزی دستش بود، گفت می‌خواستم بیام داخل خونه‌تون همتون رو بکشم. اگر هم اومده بود خب همه رو کشته بود. یه اتفاقی بود مثل همه اتفاق‌های دیگهٔ اون موقع. من دیگه به یه جایی رسیده بودم که می‌دونستم نباید بمونم وگرنه کشته می‌شم. پس از این درگیری، عارف تصمیم گرفت با پول ناچیزی که در اختیارش بود به آمریکا سفر کند تا به دوستان هنرمندش بپیوندد. او پس از 7 ماه حضور، ایران را برای همیشه ترک کرد و به لندن رفت.

اقامت در لندن

عارف در سال 1358 ایران را ترک کرده و به انگلستان رفت تا پس از یک توقف کوتاه، به آمریکا پرواز کند. اما همزمان با سفر او به انگلیس، سفارت آمریکا در تهران تسخیر شد و گروگان‌گیری آغاز گردید. به دنبال این رویداد، پاسپورت ایرانیان باطل شد و عارف ناچار شد در لندن بماند. او با منابع مالی محدود، به «نایت کلاب پارس» دعوت شد. با بهبود وضعیت مالی‌اش، عارف در ساختمانی که جنتی عطایی در آن زندگی می‌کرد ساکن شد. پس از مدتی، او کاباره‌ای را اجاره کرد که توسط سه ایرانی مدیریت می‌شد و برای مراسم افتتاحیه‌اش از جنتی عطایی، الهه، داریوش و فرامرز اصلانی دعوت به عمل آورد. چند روز پیش از افتتاحیه، داریوش انصراف داد و هایده به جای او دعوت شد. این رویداد نخستین تجمع 700 نفره ایرانیان در لندن پس از انقلاب بود. به دلیل مشکلاتی که میان ایرانی‌ها و عرب‌ها – که مشتریان قبلی آن کاباره بودند – پیش آمد، عارف به همکاری با جنتی عطایی سالن دیگری را تجهیز کرد و نام آن را «کومه» گذاشت. پس از مدتی، آشنایی با کاباره‌دار دیگری به نام «دارابی» و شراکت با او، فرصتی جدید و بهتر برای عارف فراهم آورد. بعد از ملاقات عارف با سفیر آمریکا در لندن، او موفق به دریافت اجازه ورود به آمریکا شد. اقامت کوتاه او در لندن 2.5 سال به طول انجامید.

موسیقی سلطان قلب ها

آرزوی بازگشت به ایران