آسیانیوز ایران؛ سرویس اجتماعی:
در سکوت آخرین زنگ تفریح یک مدرسه، شوخی کودکانه چند دانشآموز به فاجعهای تبدیل شد که نه تنها جسم یک نوجوان را نشانه رفت، بلکه پرسشهای بزرگی درباره امنیت کودکان در محیطهای آموزشی به وجود آورد. بر اساس روایت پدر دانشآموز، مدیر مدرسه پس از دیدن صحنهای از پنجره دفتر، دو دانشآموز را به اتاقی بدون دوربین برده و اقدام به ضرب و شتم شدید آنان کرده است. در این میان، دانشآموز با جثه درشتتر، با کتککاری شدیدتری مواجه شده تا جایی که کف اتاق از خون او پر شده است.
پیامدهای این برخورد خشن، فراتر از یک کبودی ساده بود؛ پزشکی قانونی شکستگی بینی و پاره شدن پرده گوش دانشآموز را تأیید کرد. این در حالی است که خانواده برای پیگیری موضوع، با برخوردهای غیرحرفهای از سوی مدیران آموزش و پرورش روبرو شدهاند. این پرونده تنها یک مورد خشونت فیزیکی نیست، بلکه آزمونی برای مسئولیتپذیری نهادهای آموزشی و احقاق حقوق دانشآموزان در محیطی است که باید برای آنان امنترین پناهگاه باشد. این رویداد از چند منظر قابل تحلیل است:
۱. جنبه حقوقی و قانونی
- تنبیه بدنی در مدارس ایران طبق مصوبات آموزش و پرورش ممنوع است.
- این حادثه میتواند تحت عنوان «ضرب و جرح عمدی» پیگیری قضایی شود.
- عدم نظارت بر فضای داخلی مدارس (اتاق بدون دوربین) نقص در سیستم نظارتی است.
۲. جنبه روانشناختی
- چنین حوادثی میتواند منجر به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) در دانشآموز شود.
- ایجاد ترس از محیط آموزشی و کاهش اعتماد به نفس از دیگر پیامدهاست.
۳. جنبه مدیریت آموزشی
- عدم برخورد مناسب آموزش و پرورش نشاندهنده ضعف در سیستم پاسخگویی است.
- اظهارات مدیر روابط عمومی («ببینیم دانشآموز چه کار کرده») نشان از فرهنگ سرزنش قربانی دارد.
۴. جنبه اجتماعی
- این حادثه میتواند اعتماد عمومی به نظام آموزشی را تحت تأثیر قرار دهد.
- ضرورت آموزش مدیریت خشم برای کادر آموزشی در این رویداد آشکار شده است.