آسیانیوز ایران؛ سرویس ورزشی:
فوتبال ایران دیروز یکی از غمانگیزترین خبرها را تجربه کرد. منوچهر شفقتیان، بازیکن سابق پرسپولیس و تیم ملی که روزی ستاره مستطیل سبز بود، در سن ۶۵ سالگی چشم از جهان فروبست. او که در سال ۱۳۶۷ با درخشش فوقالعادهاش توجه همه را جلب کرده بود، در اوج جوانی با پرسپولیس قهرمان شد و در تیم ملی ایران نیز درخشید. اما روزهای طلایی او به سرعت به پایان رسید و زندگیای پر از سختی و محنت در انتظارش بود.
در سالهای اخیر، تصاویر او بر روی موتورسیکلت، در حال مسافرکشی برای تأمین معاش، قلب هر فوتبالدوستی را به درد آورد. مردی که روزی مهاجمان حریف را ذله میکرد، برای گذران زندگی مجبور به پیمودن خیابانهای تهران با موتور شد. حالا او رفته است؛ در حالی که داستان زندگیاش روایتی تلخ از بیتوجهی به پیشکسوتان فوتبال است. داستانی که باید برای همیشه در تاریخ فوتبال ایران ثبت شود تا شاید عبرتی برای آیندگان باشد. درگذشت شفقتیان را میتوان در چند لایه عمیقتر تحلیل کرد:
۱. تراژدی یک نسل
شفقتیان نماد نسلی از فوتبالیستهای ایرانی است که در دوران اوج خود، از حمایتهای مالی و اجتماعی بیبهره ماندند. این نسل، قربانی نظام مدیریتی ناکارآمد فوتبال ایران شدند.
۲. تضاد آشکار گذشته و حال
مقایسه وضعیت شفقتیان با بازیکنان امروزی، شکاف عمیق بین نسلهای مختلف فوتبال ایران را نشان میدهد. او با ۴۰ بازی ملی و مدرک A آسیا، مجبور به مسافرکشی شد.
۳. سیستم مدیریتی ناکارآمد
داستان زندگی شفقتیان، نشاندهنده ضعف شدید سیستم حمایتی از پیشکسوتان در فوتبال ایران است. پیشنهاد نگهبانی ورزشگاه به یک بازیکن سابق تیم ملی، گواهی بر این مدعاست.
۴. فرهنگ واکنشی به جای فعال
مدیران فوتبال ایران تنها پس از مرگ پیشکسوتان به فکر افتادن و انتشار پیام تسلیت هستند، در حالی که در دوران حیات آنان کوچکترین حمایتی ارائه نمیدهند.