آسیانیوز ایران / یزد ؛ در روزگاری که گاه خبرهای ناامید کننده بر ذهنها سایه میافکند، خبری از یزد برخاست که دلها را روشن کرد؛
روایتی از پیوند علم و ایمان، تخصص و عشق، و از مردمانی که آمدند تا مرهمی باشند بر زخمهای خاموش.
هفتم تا نهم آبانماه، بیمارستان آیتالله شهید صدوقی یزد، صحنهی رویدادی کمنظیر بود؛
حضور تیم ۱۰۰ نفره جراحان و پزشکان مؤسسه ملی سلامت «مرهم» به سرپرستی دکتر عبدالجلیل کلانتر هرمزی،
به دعوت و پیگیری دکتر محمدصالح جوکار، نماینده مردم شریف یزد، اشکذر، زارچ و ندوشن در مجلس شورای اسلامی.
در این حرکت انساندوستانه، بیماران مبتلا به شکاف لب و کام از سراسر کشور—از کودکان خردسال تا بزرگسالانی که سالها از درمان بازمانده بودند—به صورت رایگان تحت عمل جراحی قرار گرفتند.
بخش نخست: مرهمی که از تخصص آغاز شد و به عشق رسید
مؤسسه ملی سلامت مرهم، نامی است آشنا در عرصه نیکوکاری علمی کشور؛
حرکتی که از ایدهای ناب زاده شد: «اهدای وقت و تخصص برای درمان انسانها».
تیمی متشکل از بیش از ۵۰۰۰ پزشک و ۴۰ رشته تخصصی که سالهاست در مناطق محروم کشور، لبخند را به چهرهی فراموششدهها بازمیگردانند.
دکتر کلانتر هرمزی، چهرهای جهانی در جراحی پلاستیک، در جریان حضور در یزد گفت:
«ما نه برای جراحی، که برای آرامش آمدهایم. پزشکی بدون انساندوستی، جسمی بیروح است.»
در این سه روز، بیش از ۲۰۰ بیمار از ۱۳ استان کشور پذیرش شدند.
هر اتاق عمل، صحنهای از ایمان بود؛
جراحان، پرستاران، داوطلبان و نیروهای خدماتی، همه با چهرههایی خسته اما دلهایی روشن، مشغول بازآفرینی لبخند بودند.
بخش دوم: همافزایی دستگاهها، الگویی از مدیریت مشارکتی
آنچه این رخداد را فراتر از یک عمل جراحی گروهی کرد، هماهنگی و همافزایی مثالزدنی دستگاهها بود.
از نماینده مردم یزد در مجلس شورای اسلامی که دعوت اولیه این تیم را انجام داد و استانداری یزد که بستر پشتیبانی اداری و لجستیکی را فراهم ساخت،
تا ادارهکل اوقاف و امور خیریه که با تأمین امکانات رفاهی و اقامتی داوطلبان، بار بزرگی از دوش تیم پزشکی برداشت،
و دانشگاه علوم پزشکی یزد که با مدیریت علمی، نیروی انسانی و تجهیزات درمانی، نقشی کلیدی ایفا کرد.
همچنین بیمارستان آیتالله شهید صدوقی، که بهراستی خانهی دوم این تیم جهادی شد؛
جایی که پرستاران و کادر درمان، بیهیچ چشمداشتی، در کنار جراحان مرهم ایستادند.
این همافزایی، نمونهای نادر از مدیریت مشارکتی اجتماعی بود؛
مدلی که اگر در سایر حوزههای درمانی و خدمات اجتماعی تکرار شود،
میتواند نقشه راهی برای تحقق عدالت درمانی در سراسر کشور باشد.
بخش سوم: نگاهی تحلیلی به اثرات اجتماعی و فرهنگی
از دیدگاه اجتماعی، این رخداد تنها یک جراحی گروهی نبود؛
بلکه بازتعریف مفهوم مسئولیت اجتماعی نخبگان پزشکی در ایران بود.
زمانی که یک فوق تخصص جهانی مانند دکتر کلانتر هرمزی در کنار پرستاران جوان یزدی میایستد،
و نماینده مجلس در کنار جراحان لباس سفید میپوشد،
پیامی عمیق به جامعه مخابره میشود:
در میدان خدمت، هیچ فاصلهای میان مقام و مردم نیست.
این حرکت، پیوندی میان «سرمایه انسانی علمی» و «اعتماد اجتماعی» ایجاد کرد.
به باور بسیاری از کارشناسان حوزه سلامت،
مرهم، الگویی است از پزشکی فرهنگی و مردممحور؛
مدلی که در آن درمان، نه فقط یک فرایند فنی، بلکه یک کنش فرهنگی و اخلاقی است.
بخش چهارم: ضرورت تداوم حرکتهای درمانی مشابه
تجربه یزد نشان داد که وقتی عزم جمعی، همدلی و نیت الهی در کنار هم قرار میگیرند،
غیرممکنها ممکن میشوند.
این مدل موفق، باید در حوزههای دیگر درمانی نیز تکرار شود—
از درمان بیماران سرطانی و دیابتی در مناطق محروم گرفته تا تجهیز کلینیکهای جهادی چشمپزشکی و ارتوپدی.
انتظار میرود وزارت بهداشت، مجلس شورای اسلامی و خیرین سلامت،
با الگوبرداری از تجربهی یزد، بستر تکرار این حرکتها را در سایر استانها فراهم کنند.
بخش پایانی: لبخندی که بر تاریخ ماند
یزد، در این روزها، فقط شهر بادگیرها نیست؛
شهر لبخندهایی است که دوباره متولد شدند.
هر کودکی که پس از عمل، برای نخستین بار خندید، گویی برگ تازهای در کتاب انسانیت ورق خورد.
تقدیر از دستانی که در این حرکت سهیم بودند—
از نماینده مردم یزد، دکتر جوکار،
تا دکتر کلانتر هرمزی و تیم مرهم،
از استانداری، اوقاف، دانشگاه علوم پزشکی، و بیمارستان شهید صدوقی
تا تک تک پرستاران و داوطلبان گمنام—
نه تنها وظیفه، که ادای احترام به «فرهنگ مهربانی» است.
باشد که این لبخندها خاموش نشوند،
و این حرکتهای آسمانی، در سراسر ایران تکرار شوند.