آسیانیوز ایران؛ سرویس ورزشی:
صدای انتقاد از درون خانه تکواندو ایران بلند شده است. این بار مهروز ساعی، سرمربی تیم ملی تکواندو زنان که خود برادر هادی ساعی، رئیس فدراسیون است، به بیان کاستیها و کمبودهای موجود پرداخته است. او در گفتوگویی صریح با پایگاه خبری «ورزشسه»، عملکرد ضعیف تیم تحت هدایتش در مسابقات قهرمانی جهان را به تدارکات ناکافی فدراسیون مرتبط دانسته است. انتقاداتی که از زبان بردار رئیس فدراسیون بیان میشود، حاکی از عمق مشکلات در ساختار تکواندو کشور است. ساعی با اشاره به دوره کوتاه مربیگری خود توضیح داده که تنها شش ماه فرصت تمرین با تیم را داشته است. دورهای که به گفته او، با تعطیلی سریع اردوها پس از المپیک همراه بوده و فرصت کافی برای آمادهسازی را در اختیار تیم قرار نداده است.
وی به شکاف عمیق بین تدارکات در دوره خود و دوران پیشین اشاره کرده است. به گفته او، در دوره مینا مداح، سرمربی پیشین، تیم ملی پیش از هر رقابت مهمی حداقل سه تورنمنت و سه اعزام تدارکاتی داشته، اما در دوره حاضر تیم تنها یک هفته در مسابقات لیگ داخلی شرکت کرده است. ساعی تفاوت شرایط مسابقات جهانی با دیگر رویدادها را یادآور شده و تأکید کرده که تیم او از نظر فنی، بدنی و روانی در بالاترین سطح ممکن قرار داشته، اما فقدان تجربه بینالمللی کار را بر بازیکنان سخت کرده بوده است. این اظهارات در شرایطی مطرح میشود که هادی ساعی، برادر مهروز و رئیس فدراسیون، خود از قهرمانان بنام تکواندو ایران است و انتظار میرفت تحت مدیریت او، تیمهای ملی از بهترین امکانات برخوردار باشند.
انتقادهای مهروز ساعی نشان میدهد که حتی روابط خانوادگی نیز نتوانسته است مانع از بروز مشکلات ساختاری در فدراسیون تکواندو شود. این موضوع میتواند زنگ خطری برای مسئولان ورزش کشور باشد. اکنون پرسش اینجاست که آیا این انتقادهای درونسازمانی میتواند منجر به بهبود شرایط و ارتقای تدارکات تیمهای ملی شود یا همچنان شاهد تکرار چنین مشکلاتی خواهیم بود؟
شکاف در برنامهریزی و تدارکات
مقایسهای که مهروز ساعی بین تدارکات دوره خود و دوران مینا مداح ارائه داده، نشان از شکاف عمیق در برنامهریزی فدراسیون دارد. این تفاوت فاحش در تدارکات، سؤالهای جدی درباره مدیریت منابع و برنامهریزی بلندمدت فدراسیون ایجاد میکند. فدراسیون تکواندو ظاهراً نتوانسته است برنامهریزی مدون و ثابتی برای تیمهای ملی داشته باشد. این نوسان در کیفیت تدارکات، میتواند به بیثباتی در عملکرد تیمهای ملی بینجامد. کمبود تورنمنتهای تدارکاتی و اعزامهای بینالمللی، به معنای محروم کردن بازیکنان از کسب تجربه لازم است. این مسئله به ویژه در ورزشهای رقابتی مانند تکواندو که نیاز به حضور مستمر در میادین بینالمللی دارد، حیاتی است.
چالشهای دوره انتقالی
دوره شش ماهه مهروز ساعی برای آمادهسازی تیم ملی، زمان کافی برای ایجاد تحول اساسی نبوده است. این دوره کوتاه، همراه با تعطیلی اردوها پس از المپیک، فرصت کافی را از سرمربی گرفته است. تفاوت در سبک کاری و برنامهریزی سرمربیان جدید و قدیم، میتواند به بیثباتی در تیم بینجامد. بازیکنان نیاز به زمان دارند تا خود را با روشهای جدید تطبیق دهند. کمبود زمان برای برگزاری اردوهای تمرینی و تورنمنتهای تدارکاتی، باعث شده تیم بدون کسب تجربه لازم به میدان رقابتهای جهانی پای بگذارد.
تأثیر فقدان تجربه بینالمللی
شرکت نکردن تیم ملی در تورنمنتهای بینالمللی پیش از مسابقات جهانی، ضربه مهلکی به عملکرد تیم زده است. مسابقات جهانی از نظر سطح رقابتها و شرایط برگزاری با دیگر تورنمنتها قابل مقایسه نیست. بدون کسب تجربه در رقابتهای بینالمللی، بازیکنان نمیتوانند با شرایط واقعی مسابقات جهانی آشنا شوند. این مسئله به ویژه برای بازیکنان جوان که تجربه کمی دارند، حیاتی است. حتی بهترین آمادگی فنی و بدنی نیز نمیتواند جایگزین تجربه عملی در میادین بینالمللی شود. این همان نکتهای است که ساعی به درستی به آن اشاره کرده است.
مدیریت فدراسیون و انتظارات
مدیریت فدراسیون تکواندو تحت ریاست هادی ساعی، با انتظارات بالایی روبرو بوده است. از یک قهرمان المپیک انتظار میرود بتواند فدراسیون را به بهترین شکل مدیریت کند. اما انتقادهای بردار رئیس فدراسیون نشان میدهد که حتی با وجود مدیران با سابقه و شناخته شده نیز ممکن است مشکلات ساختاری پابرجا بماند. این موضوع میتواند ناشی از محدودیتهای بودجهای، مشکلات اداری یا دیگر موانع باشد. فدراسیون نیاز به شفافیت بیشتر در تشریح محدودیتها و مشکلات خود دارد. باید دید ِآیا میتوان انتظارات را با واقعیتها هماهنگ کرد.
چشمانداز آینده
انتقادهای مهروز ساعی میتواند فرصتی برای بازنگری در شیوه مدیریت فدراسیون باشد. این انتقادهای درونسازمانی میتواند به بهبود عملکرد فدراسیون بینجامد.فدراسیون نیاز به برنامهریزی بلندمدت و منسجم برای تیمهای ملی دارد. این برنامهریزی باید شامل تورنمنتهای تدارکاتی منظم و اردوهای تمرینی کافی باشد. همکاری نزدیکتر بین فدراسیون و سرمربیان تیمهای ملی نیز ضروریسا. میتوان انتظارات دو طرف را با یکدیگر هماهنگ کرد و به نتایج بهتری دست یافت.