نتیجه دربی 106 استقلال پرسپولیس

آسیانیوز ایران؛ سرویس ورزشی:

شهرآورد تهران، همیشه نماد هیجان، احساس و تعیین تکلیف در جدول رقابت‌هاست. اما دربی یکصد و ششم که جمعه شب در ورزشگاه امام خمینی اراک برگزار شد، در نهایت با نتیجه‌ای متعادل و بی‌گل به پایان رسید تا هر دو تیم با یک امتیاز دست‌خالی از این رقابت سنگین خارج شوند. این مسابقه در شرایطی آغاز شد که پرسپولیس و استقلال هر دو برای نزدیک شدن به صدر جدول لیگ برتر نیاز مبرمی به کسب سه امتیاز داشتند. جو استادیوم با حضور پرشور و فراتر از ظرفیت اعلام شده هواداران دو تیم، حال و هوایی خاص به این دیدار بخشیده بود. از همان دقایق ابتدایی، پرسپولیس با هجومی سریع و سازمان‌یافته وارد عمل شد. اوستون اورونوف، وینگر سرخ‌ها، در دقایق ششم و نهم دو موقعیت طلایی را برای پیشتازی پرسپولیس ایجاد کرد، اما مهارت آنتونیو آدان، دروازه‌بان اسپانیایی استقلال، مانع از باز شدن دروازه آبی‌ها شد.

نقش دروازه‌بانان؛ قهرمانان حفظ تساوی

بی‌گمان ستاره‌های اصلی این مسابقه، دروازه‌بانان دو تیم بودند. آنتونیو آدان، در اولین دربی خود، با چندین مهار حیاتی در نیمه اول — به ویژه در مقابل شوت‌های اوستون اورونوف — ثابت کرد که چرا یک دروازه‌بان با تجربه بین‌المللی است. او نه تنها در مهار شوت‌ها عالی عمل کرد، بلکه با خروج به موقع و حتی دریبل کردن علی علیپور در یک موقعیت حساس، اعتماد به نفس بالای خود را به نمایش گذاشت. در سوی دیگر، پیام نیازمند نیز برای پرسپولیس کم‌کاری نکرد. مهار شوت خطرناک یاسر آسانی در دقیقه ۳۷ و دفع توپ امیدوارکننده امیرمحمد رزاقی‌نیا در اوایل نیمه دوم، از اقدامات کلیدی او بود. این دو دروازه‌بان با عملکرد خود، عملاً به تنهایی یک امتیاز برای تیم‌هایشان به ارمغان آوردند و ثابت کردند که در دربی‌های پرتنش، نقش آنان می‌تواند تعیین‌کننده باشد.

تاکتیک‌های احتیاط‌آمیز و اولویت دفاع

هر دو تیم با نگاهی محتاطانه وارد زمین شدند. پرسپولیس اگرچه در ابتدا هجومی ظاهر شد، اما پس از از دست دادن فرصت‌های اولیه، خطوط خود را کمی جمع کرد تا از ضدحمله‌های سریع استقلال — به ویژه از طریق آسانی — در امان بماند. استقلال نیز تحت هدایت ساپینتو، بیش از آنکه به فکر سیطره بر بازی باشد، بر سازمان دفاعی فشرده و استفاده از فضاهای خالی پشت مدافعان حریف تمرکز داشت. این رویکرد محتاطانه منجر به شکل‌گیری یک بازی میانی فشرده شد، به طوری که بیشتر درگیری‌ها در محوطه میانی زمین رخ داد و هر دو تیم از ریسک کردن برای باز کردن خطوط خودداری کردند. این احتیاط تاکتیکی، ریشه در اهمیت امتیاز بازی و هراس از شکست داشت، زیرا باخت می‌توانست ضربه سنگینی به آرمان قهرمانی هر کدام وارد کند.

ضعف در تمام کنندگی و کم‌دقتی مهاجمان

علیرغم عملکرد خوب دروازه‌بانان، دلیل اصلی بی‌گل ماندن بازی، کم‌دقتی مهاجمان دو تیم بود. پرسپولیس در نیمه اول حداقل دو موقعیت صددرصدی را توسط اورونوف از دست داد. علی علیپور نیز در موقعیت مناسبی در دقیقه ۲۱، نتوانست ضربه مؤثری بزند. در نیمه دوم نیز ورود بیفوما نتوانست خلأ نهایت‌سازی را پر کند. برای استقلال نیز یاسر آسانی با وجود ایجاد خطر، در انتخاب نهایی ضربه موفق نبود. سعید سحرخیزان در دقیقه ۵۱ نیز در موقعیت خوبی قرار گرفت، اما واکنش نیازمند مانع از گل او شد. به نظر می‌رسید بازیکنان هجومی دو تیم تحت فشار سنگین روانی این بازی، آن تیزی و دقت لازم در محوطه جریمه را نداشتند. این ضعف، حاکی از نبود یک مهاجم خالص و قاتل ذاتی در ترکیب هر دو تیم در این بازی خاص بود.

تغییرات و تأثیر محدود نیمکت‌ها

سرمربیان دو تیم سعی کردند با تغییرات، معادله بازی را به نفع خود تغییر دهند. اوسمار لوس ویه‌را با خارج کردن امید عالیشاه (بازی‌ساز اصلی) و آوردن فرشاد احمدزاده، و همچنین ورود بیفوما به جای عمری، به دنبال افزایش عمق حمله و ایجاد خلاقیت بیشتر بود. اما این تغییرات تأثیر چندانی نداشت، زیرا استقلال همچنان دفاعی فشرده ارائه می‌داد. ریکاردو ساپینتو نیز با خارج کردن منیر الحدادی و آوردن اسماعیل قلی‌زاده، به دنبال افزودن سرعت به خط حمله بود، اما این تغییر نیز نتوانست شکافی در دفاع منسجم پرسپولیس ایجاد کند. نیمکت دو تیم در این بازی خاص، فاقد گزینه‌ای انفجاری یا متفاوت بود که بتواند با ورودش، ترکیب تاکتیکی حریف را به هم بزند. این موضوع نشان داد که ذخیره‌های دو تیم در سطحی نیستند که در چنین بازی‌های حساسی تفاوت‌آفرین باشند.

حواشی و تأثیر آن بر روند بازی

این مسابقه خالی از حاشیه نبود. استفاده از لیزر توسط برخی تماشاگران علیه بازیکنان و داور، نه تنها غیرورزشی بود، بلکه می‌توانست تمرکز بازیکنان را به خصوص در موقعیت‌های حساس مانند ضربات ایستگاهی بر هم بزند. همچنین، پرتاب اشیاء از سوی سکوهای هواداران استقلال در دقایق پایانی نیمه اول، باعث توقف بازی و ایجاد تنش شد. این حواشی، افزون بر ایجاد تصویری ناخوشایند، ممکن است بر روان بازیکنان — به ویژه آنهایی که برای اولین بار دربی را تجربه می‌کردند — تأثیر منفی گذاشته باشد. از سوی دیگر، حضور پرشور و فراتر از انتظار هواداران (حدود ۱۵ هزار نفر در استادیومی با ظرفیت اعلام شده ۸۶۰۰ نفر) نشان داد که شهرآورد تهران حتی در شهری دیگر نیز از جذابیت و کشش فوق‌العاده‌ای برخوردار است. این اشتیاق، اگرچه مثبت است، اما نیازمند مدیریت امنیتی و فرهنگی دقیق‌تر برای پیشگیری از رفتارهای ناهنجار است.