به گزارش آسیانیوز ایران ؛ در گذار از آرمانهای دیروز به ضرورتهای فردا، قارۀ آسیا شاهد ظهور انگارهای نوین در عرصۀ اقتصاد است: «اقتصاد ترمیمگر». این مفهوم، که فراتر از کاهش آسیب یا بازیابی منابع مطرح میشود، بر بهبود فعالانۀ اکوسیستمهای آسیبدیده و تقویت بافتهای اجتماعی تأکید دارد. هماکنون، شرکتهای پیشرو در آسیا، از سنگاپور تا هنگکنگ، با بهرهگیری از فناوریهای پیشرفته، این ایده را به واقعیتی ملموس تبدیل کردهاند. برای نمونه، شرکت «زیستبوم» در هنگکنگ، پلاستیکهای استحصالشده از محیطهای آبی را به الیافی ارزشمند تبدیل میکند که در صنعت مد و پوشاک کاربرد مییابد. این شرکت نه تنها به پاکسازی محیط زیست یاری میرساند، بلکه زنجیره تأمینی کاملاً نوین و اخلاق مدار را پایهگذاری کرده که مورد استقبال مصرفکنندگان نسل جدید قرار گرفته است. در همین راستا، شرکت «هواسان» در سنگاپور، با بکارگیری فناوری پیشرفته «جذب مستقیم از هوا»، دیاکسید کربن را از هوای شهری جداسازی مینماید. این گاز که پیش از این به عنوان یک آلاینده و پسماند شناخته میشد، اکنون به ماده خامی ارزشمند برای تولید سوختهای مصنوعی کربنخنثی تبدیل میشود. این اقدام، گامی بلند به سوی تبدیل کلانشهرها از مراکز آلاینده به «معادن شهری» است؛ چشماندازی که آینده صنعت و محیط زیست را درهم میتند.
آنچه اقتصاد ترمیمگر را از الگوهای پیشین متمایز میسازد، تغییر در نگرش بنیادین است. در این الگو، هزینه حفاظت از محیط زیست نه به عنوان یک «هزینه اضافی» که به عنوان یک «سرمایهگذاری استراتژیک» در نظر گرفته میشود. این سرمایهگذاری سهبُعد دارد: بازسازی سرمایه طبیعی، تقویت سرمایه اجتماعی و در نهایت، کسب بازده اقتصادی پایدار. این سه ضلع، مثلث موفقیت کسب وکار در قرن حاضر را تشکیل میدهند.
با وجود پتانسیل فوقالعاده، گسترش این الگو با موانعی روبهروست. نبود چارچوبهای قانونی و سیاستهای تشویقی قوی از سوی دولتها، هزینه بالای پژوهش و توسعه در مراحل نخست و مقاومت فرهنگ سنتی مصرف، از جمله این چالشها به شمار میروند. با این حال، روند جذب سرمایهگذاری خطرپذیر به سوی استارتآپهای فعال در این عرصه، به وضوح نشان از آیندهای درخشان دارد. سرمایهگذاران به این باور رسیدهاند که سودآوری بلندمدت در گرو مسئولیتپذیری است.
اقتصاد ترمیمگر یک انتخاب نیست، یک ضرورت گریزناپذیر برای ادامه حیات کسبوکارها و کره زمین است. این الگو، دیگر در حاشیه نیست؛ در حال حرکت به سوی متن اقتصاد جهانی است. شرکتهای آسیایی با درک این ضرورت و بهرهگیری از توانمندیهای فناورانه خود، دارندگان اصلی این انقلاب خاموش هستند. آینده از آنِ بنگاههایی خواهد بود که نه تنها از زمین بهرهکشی نمیکنند، بلکه فعالانه در راستای ترمیم شکوه و سلامت آن گام برمیدارند. این، والاترین شکل همزیستی تجارت و طبیعت است.