آسیانیوز ایران؛ سرویس اجتماعی:
زایندهرود اصفهان، این شریان حیاتی و نماد فرهنگی شهر، امروز به صحنهای نمادین برای بیان هنری و اجتماعی تبدیل شده است. در میان خشکی تلخ بستر این رود، جوانان اصفهانی با گیتارها و آوازهایشان، هم درد خشکی را فریاد میزنند و هم امید به جاری شدن دوباره آب را زنده نگه میدارند. این حرکت خودجوش مردمی، اما ابتدا با دعوت رسمی شهرداری اصفهان برای برگزاری یک جشن بزرگ در بستر رودخانه مواجه شد. علی قاسمزاده، شهردار اصفهان، هدف از این برنامه را "ایجاد فضای شاد" و "انعکاس صدای زایندهرود برای احیای آن" عنوان کرد. اما این ایده با مخالفت شدید فعالان محیط زیست روبرو شد.
شورای هماهنگی تشکلهای مردمنهاد محیط زیست استان اصفهان در بیانیهای هشدار داد که برگزاری هرگونه مراسم شاد در بستر خشک رودخانه، به منزله "عادیسازی فاجعه زیستمحیطی" و "منحرف کردن افکار عمومی از مطالبه اصلی احیای رودخانه" است. آنان خواستار تغییر مکان برنامه به حاشیه رودخانه شدند. در نهایت، و با وجود نیت اولیه شهرداری، فشار افکار عمومی و کنشگران محیط زیست باعث شد تا شهردار اصفهان تغییر مکان برنامه را اعلام کند. این تصمیم نشاندهنده قدرت جامعه مدنی و حساسیت افکار عمومی نسبت به مسائل زیستمحیطی است. این ماجرا را میتوان از چند منظر تحلیل کرد:
۱. نمادگرایی زایندهرود
- زایندهرود فراتر از یک رود، نماد هویت، تاریخ و فرهنگ اصفهان است
- خشکی آن به نمادی از بحرانهای محیط زیستی ایران تبدیل شده
- استفاده از بستر خشک برای فعالیتهای هنری، هم اعتراض است و هم امید
۲. تقابل نیت شهرداری و جامعه
-
نیت شهرداری
استفاده نمادین از فضای برای جلب توجه به احیای رود
-
درک فعالان محیط زیست
عادیسازی فاجعه و انحراف از مطالبه اصلی
- این تقابل نشاندهنده پیچیدگی اجتماع در مسائل نمادین است
۳. قدرت جامعه مدنی
- تاثیرگذاری سریع تشکلهای غیردولتی بر تصمیمگیری شهرداری
- رشد آگاهی زیستمحیطی در میان مردم عادی
- توانایی جامعه در اصلاح پروژههای رسمی
۴. درس هایی برای مدیریت شهری
- ضرورت مشورت با ذینفعان پیش از اجرای پروژههای نمادین
- اهمیت درک جزئیات مختلف از یک فعالیت واحد
- لزوم شفافیت در توضیح اهداف و تصمیمات