آسیانیوز ایران؛ سرویس اجتماعی:
کاظم عاشوری گیلده - محقق و نویسنده - انسان موجودی آرمانگراست؛ حتی در سختترین شرایط، بخشی از وجودش همواره به دنبال نوری در تاریکی است. میل به زندگی، پیشرفت، دیدن زیباییها و ساختن آیندهای بهتر، در ذات او نهفته است. اما جامعه، شرایط اقتصادی، فرهنگ نادرست مقایسهگری، و فشارهای خانوادگی یا اجتماعی میتواند این اشتیاق را خاموش کند.
بارها با عباراتی مانند «نمیتونی»، «این کار واسه تو نیست»، «الکی داری زور میزنی» مواجه شدهایم. این جملات، مثل سم به درون روان ما نفوذ میکنند. با این حال، نقطهی عطف زمانی فرا میرسد که فرد تصمیم میگیرد بهرغم همهی این صداهای منفی، مسیر خود را انتخاب کند.
تحقیقات روانشناسی مثبتنگر نشان دادهاند که افراد موفق لزوماً آنهایی نیستند که همیشه در شرایط ایدهآل قرار دارند، بلکه کسانیاند که در دل طوفان، بر تصمیم خود برای تلاش، پافشاری کردهاند. موفقیت، نه یک جهش بزرگ بلکه حاصل گامهای کوچک اما مداوم است. مهم نیست چقدر آرام پیش میروی، مهم این است که ایستادهای و در حرکت هستی. و این، تو را از بسیاری جلوتر میبرد.
نتیجه گیری
تردید و ناامیدی بخشی از مسیر هستند، نه مانعی نهایی. جامعه ممکن است ما را نادیده بگیرد، تلاشمان را بیارزش بداند یا حتی تمسخر کند؛ اما این ما هستیم که با قدرت انتخاب و استمرار، معنای واقعی زندگی را میسازیم.
راهحل
- شناخت صدای درونی: بین صدای امیدبخش و صدای تضعیفکننده تمایز قائل شو. صدای امیدبخش را تقویت کن.
- ساختن محیط حمایتی: با افرادی معاشرت کن که تو را تشویق میکنند، نه سرکوب.
- پیشرفت آهسته اما مداوم: برای خود اهداف کوچک و قابل دستیابی تعیین کن و هر روز قدمی بردار.
- نوشتن و مرور موفقیتها: هر هفته موفقیتهای هرچند کوچک خود را ثبت و مرور کن تا با خودت مهربانتر باشی.
- پذیرش ضعف و شکست: شکستها را بهعنوان بخشی از فرایند یادگیری بپذیر؛ نه بهعنوان پایان راه.