نقد سریال مرگ تدریجی یک رویا + بیوگرافی کامل دانیال حکیمی

آسیانیوز ایران؛ سرویس فرهنگی هنری:

اگر پایان یافتن اسطوره و کار برجسته کیانوش عیاری در عرصه تصویر مستحق سوگواری و افسوس بود بی انصافی است که با به پایان رسیدن مرگ تدریجی یک رویا سکوت کنیم و این تمام شدن و نهایت را به سوگ ننشینیم. فریدون جیرانی با نگاه متفاوت و منحصر به فروش در عرصه سینما جایگاه خاص و مشخص شده ای را برای خود و کارهایش رقم زده است و به عبارتی صاحب ژانر و گونه، در سینمای ایران می باشد.

مطمئنا سریال پر از جذابیت مرگ تدریجی یک رویا را دیده اید!

جیرانی این بار با نگاه متفاوت و منحصر به فردش در تلویزیون و امر سریال سازی نیز حضور توانایی خودش را ثابت کرد، هر چند که سریال دچار اغراق آمیزی ها و غلوهای آشنای سینمای جیرانی بود، اما در عین حال با بدعت ها و جذابیت های بصری اش، توانست سایه بر نقص ها و سوال های مجهول داستان بیندازد و اثر را به یکی از برجسته های در حال حاضر تلویزیون بدل کند. او با ساختار مرگ تدریجی یک رویا تا حدودی از فضا و ژانر خشونت، جنایت و روان کاوی که مضامین اصلی و همیشگی فیلم های قبلی اش بوده، تا حدوی فاصله گرفته است. هر چند که باز هم حضور و وجود جیرانی در پشت صحنه و به عنوان کارگردان کاملا واضح و مشخص است.اما نکته قابل تامل و سوال برانگیز مخصوصا قسمت های پایانی سریال، منفعل بودن و بی حس بودن کاراکتر مارال عظیمی بوده که عجیب و غیر قابل باور بود.

مارال بعد از مرگ ساناز و بی پول شدنش بی هیچ توجهی به شرایط و اتفاق های در حال وقوع با تصمیمی بی منطق و بدون توجیه، مصرانه و بطور لجوجانه ای همچنان سعی در مسافرت و رفتن به خارج را داشت، با این که به تصویر کشیدن چنین شخصیتی بی منطق و غیر اصولی، که هیچ درک مناسبی از اطراف و اتفاقات پیرامونش ندارد با دختری مستقل، تحصیل کرده، نویسنده و روشنفکر، دچار تضاد و دوگانگی می باشد.

برجسته ترین و البته تنها صحنه ای که احساسات منفعل کاراکتر مارال به شکل منطقی و قابل باوری از حس های عادی و معمولی یک انسان می رسد، صحنه پایانی این سریال بود که به گونه ای منجر به دیدن و فراموشی گذشته در او می شود، تا جایی که مخاطب در هیچ کجای سریال فریاد و یا گریه مارال را ندیده است. مگر به ندرت و خیلی خونسردانه، او در برابر مرگ مادر و خواهرش نیز سکوت و سردی چهره اش را حفظ می کند، البته که این نوع به تصویر کشیدن کاراکتر مارال باعث شد بیننده صحنه پایانی و عمق فاجعه اتفاق افتاده را بهتر و بیشتر درک کند (این نیز سیاست و شگردی است، دیگر)

البته یکی از نکات برجسته قسمت پایانی سریال، این بود که جیرانی، به هیچ وجه قصد در کش دادن و ماجراسازی های بی خود و در حاشیه نداشت، او بدون درگیری و کاملا منطقی پایانی رک و راست و حقیقی را به تصویر کشید و با نمادهایی به طور دوست داشتنی به مخاطبی که در طول مدتی بیننده اش بوده فهماند که این رویا راهی درست است که تلفات زیادی در تاریکی داشته است، اما همیشه روزنه امیدی می باشد و به تعبیری دیگر مرگ هرگز شامل امید نمی شود.

او به طور هوشمندانه ای پایانی خوش را به تصویر کشید

 هنگامی که حامد یزدان پناه برای دیدن هستی (کودک منفعل و بی حس و حال مارال) می رود، به نوعی فضا و نور صورتی و صدای اسباب بازی موجود؛ امید زندگی در آینده را نوید می دهد. فراموشی و نسیان مارال نیز به گونه ای حاکی از پاک شدن تمام خاطرات بد و افکار اشتباه او می باشد که با به خاطر آوردن گیتی (زنی متدین و عاشق همسر و زندگی) خاله اش، سمت و سویی معنادار پیدا می کند.

تا جایی که وقتی حامد نام دو رمان مارال را یادآوری می کند او فقط، صرفا گیتی را به خاطر می آورد زمانی که در شرایطی کاملا مستعد و به دور از اشتباه توسط او بر اساس اعتقادات قلبی و واقعی اش نوشته شده است و اما رمان رویا که تحت تاثیر جو و تلقین های اطرافیان و آریان نوشته شده به کلی از یادش رفته است به طور کلی جیران در مدتی کوتاه با دیالوگ های گزیده، همه چیز را در مورد افکار آینده و زندگی روشن حامد و مارال گفته و به تصویر کشیده است و به گونه ای با ستایش کردن و توصیف شخصیت گیتی توسط مارال به افکار و اعتقادهای روشن و با ارزش مارال اشاره کرد و بازگشت او به زندگی و افکار واقعی اش را برای مخاطب به عنوان پایانی محتوم و زیبا به تصویر می کشد. شخصیت و کاراکتر آراس نیز که یکی از دلخوشی های اصلی قسمت های اخیر سریال بوده است، در نهایت عاقبت و سرنوشت خوشایندی داشت (او در نامه اش به حامد امید دیداری نزدیک را می دهد) که به نوعی امیدوارانه ترین پایان برای کاراکتر آراس، مشرقی همیشگی آثار جیرانی، بوده است.

شخصیت آراس به نوعی طراحی و به تصویر کشیده شده بود که انگار، این کاراکتر فقط و صرفا برای پولاد کیمیایی پسر مسعود کیمیایی نوشته و خلق شده است، (نمونه ای آشکار و بارز از آثار کیمیایی) کار بدیع و جالب دیگر این سریال تیتراژ اولیه و پایانی آن بوده است که به نوعی، اولین سریال در تاریخ تلویزیون بوده است که برای تیتراژ ابتدایی اش وقت گذاشته، و در هر قسمت با ابتدایی متفاوت شروع می شده است اما کار با ارزش و قدرشناسانه جیرانی در قسمت پایانی رنگ و بویی زیبا و دلپسند داشت که به معنای واقعی قابل تحسین بود، او با نشان دادن تصاویر متعدد و متفاوت از بازیگران و ذکر نامشان به گونه ای در خور و مقتدرانه از تمامی عوامل قدردانی کرد (اما باز هم پشت صحنه، همچنان در پشت صحنه باقی ماند) جای کار داشت که به صورتی تصویری از تدوینگر و فیلم بردار این سریال نیز یاد می شد

● اما چند نکته

۱) مرگ ساناز یکی از تاثیرگذارترین و دلخراش ترین صحنه های سریال بود (شخصیت بدی که مرگش جماعتی را متاثر کرد)

۲) سرنوشت گمشده آفاق هم چنان مجهول ماند.

۳) بازی آفرینی در نقش مهری (خواهر حامد یزدان پناه) فوق العاده بود، بازیگران نقش یکی از بازیگران موفق در عرصه تئاتر است.

۴) کودک نقش هستی می توانست کوچک تر باشد و یا کمی حرف بزند تا بیننده بتواند با احساسش ارتباط برقرار کند.

۵) لاله اسکندری ثابت کرد که می تواند شخصیت انسان منفی را به خوبی نرگس پاک و صداقت بازی کند.

۶) دانیال حکیمی با سکوت و صدای تاثیر گذارش درخشید.

۷)شخصیت دو گانه هلن جای کار و معرفی، بیشتری داشت و مطمئنا پتانسیل ماجراسازی و خلق موقعیت نیز در او موجود بود.

۸) تدوین چند تصویری و موفق این سریال یکی از بدعت های جیرانی در دنیای تصویری بوده است.

۹)به طور کلی جیرانی در اولین تجربه خودش در امر سریال سازی و تلویزیون خوب و جذاب عمل کرده است. (امیدواریم جیرانی را باز هم در تلویزیون داشته باشیم)

تحلیل تخصصی آسیانیوز ایران؛

•  نوآوری های روایی: جیرانی با استفاده از تکنیک تدوین چندتصویری و تیتراژهای متفاوت در هر قسمت، فرم جدیدی در تلویزیون ایران معرفی کرد. این رویکرد سینمایی، تمایز آشکاری با تولیدات معمول تلویزیونی داشت.
• شخصیت پردازی پارادوکسیکال: مارال عظیمی به عنوان شخصیت محوری، ترکیب عجیبی از روشنفکری و رفتارهای غیرمنطقی بود. این تناقض عمدی، نقدی بود به روشنفکرنمایی های رایج در جامعه.
• نمادگرایی در پایان بندی: صحنه پایانی با نور صورتی و صدای اسباب بازی، نماد امید و تولدی دوباره بود. فراموشی مارال نیز نشانه رهایی از توهمات و بازگشت به خویشتن اصیل بود.
• نقش موسیقی و تصویر: استفاده هوشمندانه از المانهای بصری و صوتی، به ویژه در صحنه مرگ ساناز، بر شدت دراماتیک اثر افزوده بود.
• نقد سیستم مشاوره: سریال به شکل غیرمستقیم، ضعف سیستم های مشاوره و مداخله در بحران های خانوادگی را به چالش می کشید.

بیوگرافی دانیال حکیمی

• نام: دانیال
• نام خانوادگی: حکیمی
• تاریخ تولد: 1342
• محل تولد: میغان، شاهرود، سمنان
• تحصیلات: دیپلم اقتصاد
• فعالیت: بازیگر سینما، تلویزیون و رادیو
• آغاز فعالیت حرفه ای: 1360
• وضعیت تاهل: متاهل
• فرزندان: دانا و دایانا

دانیال حکیمی یکی از بهترین و بی حاشیه ترین هنرمندان کشورمان است و توانسته است تا به حال در نقش های به یاد ماندنی زیادی بازی کند. وی همیشه سخت گیری زیادی در انتخاب کردن نقش هایش دارد و به همین دلیل توانسته بازی های خوبی از خود به جا بگذارد. وی در طول فعالیت های هنری اش توانسته با بازیگران بزرگی همچون محمد علی کشاورز، خسرو شکیبایی، غلامرضا طباطبایی و بسیاری از بازیگران بزرگ دیگر هم بازی شود.  دانیال حکیمی بازیگر سینما، تلویزیون و رادیو، متولد اسفند ماه سال 1342 در میغان شاهرود است. وی دارای مدرک دیپلم اقتصاد است و همچنین دانش آموخته ی مدرسه بازیگری رادیو در سال 1363 و دارای مهارت هایی در ورزش کنگ فو است.

شروع فعالیت بازیگری دانیال حکیمی

دانیال حکیمی در سال 1360 و با بازی در نمایش ملکوت به نویسندگی و کارگردان حسین مختاری، فعالیت هنری خود را از سالن اصلی تئاتر شهر آغاز کرد و به دنبال آن نقش های زیادی را با همین نویسنده و کارگردان در تالار مولوی دانشگاه تهران بازی کرد. او همچنین هم زمان با فعالیت در رادیو، همکاری خود را با اداره ی تئاتر آغاز کرد. در سال 1363، دانیال حکیم در دوره های آموزش بازیگر تئاتر حمید سمندریان شرکت می کند.

سپس اولین تجربه بازی در فیلم سینمایی خود را در سال 1363 و بازی در فیلم مخترع 2001 تجربه کرد. و همچنین به دنبال آن در فیلم های دیگه چه خبر و چشم هایم برای تو ایفای نقش کرد. اولین تجربه بازی در تلویزیون او نیز در سال 1366 با سریال مرغ حق اتفاق افتاد. دانیال حکیمی بازی های به یاد ماندنی را در سریال های خواب و بیدار، مسافر، فکر پلید، ولایت عشق، مرگ تدریجی یک رویا و... داشته است و مردم ایران با نقش های زیبای او خاطرات زیادی دارند.

همان طور که پیش تر نیز اشاره کردیم، دانیال حکیمی مهارت هایی نیز در حوزه ی ورزش کنگ فو دارد و از این مهارت ها در سریال خواب و بیدار برای شخصیت خود استفاده کرد. در سال 1386، دانیال حکیمی موفق به دریافت تندیس بهترین بازیگر مرد تئاتر برای ایفای نقش بهمن آهنگ در نمایش ملودی شهر بارانی به نویسندگی اکبر رادی و کارگردانی هادی مرزبان شد.

دانیال حکیمی یکی از کم حاشیه ترین بازیگران کشورمان است که در سکوت محض خبری سر گرم کار هایش است. او اهل مصاحبه نیست و همچنین در دنیای مجازی نیز فعالیت آن چنانی ندارد و حریم زندگی خصوصی اش را کاملا حفظ کرده است و به گفته خودش در زمینه کاری اش تاجر خوبی است و توانسته نقش های بسیار خوبی را از فیلم های پیشنهاد شده به او انتخاب کند.

ازدواج دانیال حکیمی

دانیال حکیمی متاهل است. همسر او زیبا هاشم زاده است و آن ها در سال 1372 با هم ازدواج کرده اند. حاصل ازدواج دانیال حکیمی و زیبا هاشم زاده یک دختر به نام دایانا و یک پسر به نام دانا. دایانا حکیمی، متولد هفتم اسفند سال 1373 و دانشجوی رشته سینما است. اولین تجربه اش در جلوی دوربین را در 11 سالگی و در سریال مار و پله تجربه کرد. دانا حکیمی که متولد 1378 است، در سال 1393 برای اولین بار به همراه پدر و خواهرش جلوی دوربین رفت. در سال 1393 دایانا حکیمی و دانا حکیمی به همراه پدر خود در سریال رهایی بازی کرده اند.

ورود دانیال حکیمی به رادیو

اولین تجربه رادیویی دانیال حکیمی در سال 1363 و با بازی در نمایش فیزیکدان حمید سمندریان بوده است.

آثار دانیال حکیمی

دانیال حکیمی همیشه نقش های بسیار خوبی را اجرا کرده به نوعی که تا سالیان سال به یاد مردم مانده. وی همچنین در پرونده هنری خود 6 جایزه ارزشمند بگیرد که اولین جایزه خود را در سال 1380 برای بازی در سریال ولایت عشق و از طرف سازمان صدا و سیما دریافت کرد. او به غیر از آثار تلویزیونی و سینمایی، در بسیاری از نمایش های رادیویی ایفای نقش داشته و همچنین چند تنظیم و پرداخت رادیویی نیز داشته است. اکثر نقش های دانیال حکیمی در ابتدا نقش های منفی بوده که در ادامه و رفته رفته به نقش های او تماما مثبت بوده اند.

جدول فیلم های تلویزیونی دانیال حکیمی

جدول نمایش های رادیویی دانیال حکیمی

جدول پرداخت و تنظیم رادیویی توسط دانیال حکیمی

جدول تله تئاتر های دانیال حکیمی

جوایز دانیال حکیمی

• جایزه و دیپلم افتخار بهترین بازیگر مرد از نگاه منتقدان تئاتر 1392

• دیپلم افتخار جشنواره بین ‌المللی جام جم با عنوان "بهترین بازیگر مرد جام جم " 1387

• تقدیر و تشکر شبکه پنج با عنوان "یکی از بهترین بازیگران مرد شبکه پنج  1385

• تندیس و دیپلم افتخار بهترین بازیگر مرد جشنواره ی تئاتر فجر برای بازی در نمایش ملودی شهر بارانی 1384

• دیپلم افتخار جشنواره ی پلیس برای بازی در سریال خواب و بیدار 1384

• لوح تقدیر سازمان صدا و سیما برای بازی در سریال ولایت عشق 1380