آسیانیوز ایران؛ سرویس سیاسی:
انتخابات شهرداری نیویورک این بار با رویدادی تاریخی همراه بود. زهران ممدانی، چپگرای دموکرات، نه تنها به عنوان نخستین شهردار مسلمان این کلانشهر، بلکه با ویژگیهای منحصربهفردی به میدان آمده که توجه همگان را جلب کرده است. او در سن ۳۴ سالگی، جوانترین شهردار نیویورک در دهههای اخیر است و با شعارهای سوسیالیستی خود، امیدهای تازهای در میان چپگرایان و نگرانیهایی در میان محافظهکاران ایجاد کرده است. اما آنچه علاوه بر مواضع سیاسی او را برجسته میکند، ویژگی ظاهری خاصی است که پس از بیش از یک قرن در شهرداری نیویورک دیده میشود: ریش کامل.
نیویورک تایمز در گزارش جالبی اشاره کرده که اگر ممدانی ریش خود را نتراشد، نخستین شهردار نیویورک پس از ویلیام جی گینور در سال ۱۹۱۳ خواهد بود که با ریش کامل بر این مسند مینشیند. این ریش اما برای ممدانی تنها یک انتخاب ظاهری نیست. داستان پشت این ریش به سال ۲۰۱۳ و دوران دانشجویی او بازمیگردد، زمانی که در مقالهای برای روزنامه دانشجویی توضیح داد که چرا تصمیم گرفته ریش بگذارد.
برای ممدانی، ریش نمادی از اعتراض به کلیشههای نژادی رایج در آمریکا بود؛ این باور که "پوست قهوهای و ریش مساوی است با تروریست". این نمادگرایی اما زمانی پیچیده شد که او در دوران اقامت در مصر، به دلیل ریشش به هواداران اخوانالمسلمین نسبت داده میشد و مجبور به تراشیدن آن شد. اکنون ممدانی با همان ریش نمادین و با شعارهای رادیکال خود، نه تنها شهردار نیویورک شده، بلکه بحثهای گستردهای درباره آینده سیاست در آمریکا برانگیخته است.
تحلیل نمادگرایی ریش در بافت سیاسی-اجتماعی
ریش ممدانی فراتر از یک انتخاب شخصی، بیانیهای سیاسی است. او در مقاله خود صراحتاً اشاره کرده که این ریش پاسخی به کلیشههای نژادی در آمریکاست. این نمادگرایی نشان از درک عمیق ممدانی از قدرت نشانههای بصری در سیاست دارد. او میداند که ظاهر میتواند پیام سیاسی قدرتمندی منتقل کند. در جامعه آمریکا که پس از حادثه ۱۱ سپتامبر، مردان مسلمان با ریش اغلب با سوءظن مواجه شدهاند، انتخاب ممدانی برای حفظ ریش، اقدامی جسورانه و حساب شده است.
جایگاه ممدانی در طیف سیاسی آمریکا
ممدانی خود را سوسیالیست میخواند، برچسبی که در گذشته در سیاست آمریکا تابو محسوب میشد. موفقیت او نشان میدهد که افکار عمومی آمریکا در حال تغییر است. شعارهای او مانند اتوبوس رایگان، توقف افزایش اجارهبها و مهدکودک رایگان، از جنس سیاستهای رفاهی است که پیش از این در آمریکا غیرقابل تصور بود. پیروزی او بر اندرو کوئومو، از چهرههای حزب دموکرات، نشان از تمایل شهروندان نیویورک به تغییرات بنیادین دارد.
چالشهای پیش روی شهردار جوان
ممدانی با شعارهای آرمانگرایانه خود اکنون با واقعیتهای پیچیده مدیریت کلانشهری مانند نیویورک روبرو است. تبدیل این شعارها به سیاستهای عملی چالشی بزرگ خواهد بود. ائتلافسازی با نهادهای سیاسی موجود و جلب حمایت شورای شهر نیویورک از دیگر چالشهای پیش روست. سیاستهای رادیکال او ممکن است با مقاومت روبرو شوند. مدیریت انتظارات بالا نیز خود چالشی جدی است. هواداران او انتظار دارند به سرعت وعدههای انتخاباتی را عملی کند، اما تحقق این وعدهها در مقیاس نیویورک نیازمند زمان و منابع است.
تأثیر انتخاب ممدانی بر سیاست ملی آمریکا
پیروزی ممدانی میتواند الهامبخش جنبش چپ در دیگر شهرهای آمریکا باشد. این پیروزی نشان میدهد که سوسیالیسم دموکراتیک میتواند در عرصه انتخاباتی موفق باشد. مواضع تند او علیه دونالد ترامپ و سیاستهای مهاجرتی، او را به چهرهای ملی تبدیل کرده است. رسانههای ملی توجه ویژهای به عملکرد او خواهند داشت. پیروزی او در نیویورک، که از مراکز مهم فرهنگی و رسانهای آمریکاست، میتواند بر گفتمان سیاسی ملی تأثیر بگذارد.
آینده سوسیالیسم دموکراتیک در آمریکا
موفقیت ممدانی آزمونی برای آینده سوسیالیسم دموکراتیک در آمریکا خواهد بود. اگر او بتواند سیاستهای خود را با موفقیت اجرا کند، راه برای دیگر نامزدهای چپگرا هموارتر خواهد شد. توانایی او در سازگاری آرمانهای سوسیالیستی با واقعیتهای مدیریت شهری زیر ذرهبین خواهد بود. این تجربه میتواند به الگویی برای دیگر شهرها تبدیل شود. بحثهای جاری در آمریکا درباره امکان تلفیق آرمانگرایی با عملگرایی سیاسی، در عملکرد ممدانی پاسخ خود را خواهد یافت.