آسیانیوز ایران / یزد ؛
در روزگاری که گاهی زرقوبرق زندگی، دلهای ما را از هم دور میکند، هنوز هم قصههایی وجود دارد که مثل نسیمی از جنس مهر مادری، انسانیت را یادآور میشود. یکی از این داستانها، ماجرای دو برادر عربستانی است که نه برای ارث و زمین، بلکه برای سعادت خدمتگزاری به مادر پیر و ناتوانشان راهی محکمه شدند.
برادر بزرگتر، حزام، با چشمانی پر از اشک به قاضی میگفت: «مادر، تمام زندگی من است.» و برادر کوچکتر با همان شدت اصرار داشت که «برادر بزرگم خود پیر شده؛ من باید مسئولیت مادر را برعهده بگیرم.»
در دادگاهی که معمولاً شاهد نزاعها و تندیهاست، آن روز اشک و مهربانی جاری بود. قاضی وقتی دید هر دو فرزند برای برداشتن بار مادری که نیمی از عمرشان را برایشان فدا کرده، با هم رقابت میکنند، تصمیم را به خودِ مادر سپرد. اما پاسخ مادر، عطرِ محبت زهرا(س) را در دلها زنده کرد:
«هر دو در برابر من مثل چشم چپ و راست هستند؛ هیچکدام را نمیتوانم انتخاب کنم.»
این جمله، قلب همه را لرزاند. و سرانجام، به حکم عقل و توان جسمی، سرپرستی به برادر کوچکتر واگذار شد. حزام گریست… نه از شکست، که از دلتنگی برای خدمتی که آن را بزرگترین افتخار زندگیاش میدانست.
و چه زیباست گریهای که برای مادر باشد…
روز مادر؛ تجدید عهد با میراث فاطمی
این روزها که به نام مبارک حضرت فاطمه زهرا(س) مزین است، بهترین فرصت است تا دوباره به خودمان یادآوری کنیم که مادران، همان فرشتگان زمینیاند که وجودشان سایه رحمت خداست.
حضرت زهرا(س)، الگوی بیبدیل ایثار، مهرورزی و فداکاری برای خانواده و جامعه است؛ زنی که عظمت او نه فقط در مقام مادری، بلکه در نقش همسری، همدلی اجتماعی و پرورش نسلی چون حسنین(ع) جلوهگر است.
اما باید پذیرفت که فاصله ما با مکتب فاطمی، روزبهروز بیشتر میشود.
جامعه امروز ما، با وجود همه پیشرفتهای علمی، فرهنگی و اجتماعی، در یکی از مهمترین شاخصهای انسانی دچار بحران است: احترام و نگهداری از والدین.
رنج پنهان سالمندان؛ زخمی که اجتماعی است
متأسفانه گاهی در کنار تصویرهای نورانیِ فرزندانی مانند حزام، صحنههایی بهمراتب تلختر میبینیم:
• پدران و مادرانی که با چشمانی منتظر، روزهایشان را در آسایشگاهها میگذرانند.
• فرزندانی که حضور والدین را «بار اضافه» میبینند.
• بیمهریهایی که قلب والدین را آهسته، اما عمیق میشکند.
• سالمندانی که ماهها مهمان نگاه فرزندانشان نمیشوند، چه برسد به آغوششان.
جامعهای که ستونهای خانهاش را تنها میگذارد، دیر یا زود با لرزشهای اخلاقی، خانوادگی و اجتماعی مواجه میشود.
بخشی از آسیبهای اجتماعی امروز—از اعتیاد تا افسردگی، از فرار نوجوانان تا تعارضات خانوادگی—ریشه در همین گسست عاطفی نسلها دارد.
فراموش میکنیم که:
«دست روزگار، روزی ما را دقیقاً در همان جایگاهی مینشاند که امروز پدر و مادرمان را نشاندهایم.»
بازگشت به اصل؛ بازگشت به دامان مهر
در روزگار ولادت حضرت زهرا(س)، باید جامعه را دوباره به سمت مهرورزی و مسئولیتپذیری برگردانیم.
باید به فرزندانمان بیاموزیم:
مادر و پدر، پروژهای نیستند که در سالهای پایانی عمرشان «مدیریت» شوند؛ آنها عشقاند، ریشهاند، هویتاند.
باید به خودمان یادآوری کنیم:
سالمند، سربار نیست؛ گنج است. تجربهای است که در هیچ دانشگاهی تدریس نمیشود.
باید به دستگاههای فرهنگی، آموزشی و رسانهای گوشزد کنیم:
آموزش احترام به والدین، باید اولویت سیاستگذاری فرهنگی باشد.
این موضوع، فقط اخلاقی نیست؛ یک ضرورت اجتماعی و پیشگیری از آسیبهاست.
برای مادران؛ برای زنان؛ برای فاطمیان امروز
در این روز نورانی، ضمن تبریک ولادت حضرت زهرا(س) و روز مادر،
در مقابل تمام مادرانی که شبهایی بیخواب ماندند، بیماریها را تاب آوردند، نان را از دهان خود بریدند و آینده ما را ساختند، باید سر تعظیم فرود آورد.
برای زنان سرزمینمان—که ستون مهر و صبوریاند،
برای مادرانی که چشمانتظارند،
و برای آنانی که حسرت دوباره شنیدن «مادر» بر دلشان مانده—
این روز، روز تجدید احترام، عشق و مسئولیت است.
کاش روزی برسد که در همه دادگاههای دنیا، تنها دعوا بر سر خدمت به پدر و مادر باشد… نه چیز دیگر.
روز مادر و ولادت حضرت زهرا(س) مبارک
و راه مهر فاطمی، پرنور و پایدار باد.