چهارشنبه / ۲۴ اردیبهشت ۱۴۰۴ / ۱۹:۱۲
کد خبر: 29600
گزارشگر: 548
۳۱۵
۰
۰
۳
آب هست، اراده نیست

راهی برای نجات ایران از بحران کم‌آبی

راهی برای نجات ایران از بحران کم‌آبی
در شرایطی که مردم ایران با کمبود آب، افت فشار و قطعی‌های مکرر دست‌وپنجه نرم می‌کنند، امارات متحده عربی بزرگ‌ترین واحد آب‌شیرین‌کن جهان را افتتاح می‌کند. ایران با وجود منابع غنی و موقعیت جغرافیایی منحصر‌به‌فرد، هنوز راه‌حلی پایدار برای این بحران نیافته است. آیا واقعاً مشکل، کمبود منابع است یا فقدان اراده، مدیریت و برنامه‌ریزی؟

آسیانیوز ایران؛ سرویس اجتماعی:

کاظم عاشوری گیلده - محقق و نویسنده - بحران آب در ایران دیگر یک هشدار نیست، بلکه یک واقعیت تلخ است که زندگی میلیون‌ها ایرانی را تحت‌تأثیر قرار داده. از کلان‌شهرها تا روستاهای دورافتاده، معضل کم‌آبی به دغدغه‌ای روزمره تبدیل شده است. با این حال، نگاهی به عملکرد کشورهای خشک‌سالی‌زده‌ای همچون امارات نشان می‌دهد که راه برون‌رفت از بحران، نه در یافتن منابع جدید بلکه در «مدیریت علمی و اراده ملی» است.

مقایسه با تجربه امارات

در تاریخ ۹ مارس ۲۰۲۴، امارات متحده عربی بزرگ‌ترین واحد آب‌شیرین‌کن جهان را با ظرفیت روزانه ۱۵۰ میلیون گالن در ام‌القوین افتتاح کرد. این کشور با وجود اقلیم خشک، با اتکا به علم، سرمایه‌گذاری در فناوری، و عزم ملی، بحران آب را به فرصتی اقتصادی و زیرساختی تبدیل کرده است. در حالی که ایران با ۵۸۰۰ کیلومتر خط ساحلی، منابع متعدد آبی، و زیرساخت‌های فنی گسترده روبه‌رو است، چرا هنوز دچار بحران است؟ چرا مردم در شمالی‌ترین تا جنوبی‌ترین استان‌ها با افت فشار و قطعی آب روبه‌رو هستند؟

ظرفیت‌های بالفعل ایران

ایران کشوری با موقعیت ممتاز جغرافیایی است. برخی از ظرفیت‌های مهم داخلی شامل موارد زیر است:

  1. دسترسی به آب‌های آزاد در جنوب و شمال کشور
  2. وجود رودخانه‌های دائمی و فصلی
  3. سدهای گسترده با ظرفیت بالا
  4. زیرساخت‌های مهندسی آبرسانی
  5. تصفیه‌خانه‌های موجود در شمال کشور با ظرفیت توسعه بالا
  6. نیروی انسانی متخصص در حوزه مهندسی آب

اما سؤال اساسی اینجاست: چرا با وجود این ظرفیت‌ها، بحران پابرجاست؟

ریشه‌های بحران

  1. سوء‌مدیریت منابع آبی: برداشت بی‌رویه از سفره‌های زیرزمینی بدون جایگزینی مناسب
  2. فقدان اراده ملی: نبود عزم سیاسی برای اصلاح ساختار مصرف
  3. فرهنگ مصرف غلط: عدم آموزش و آگاهی عمومی در خصوص مصرف بهینه آب
  4. عدم بهره‌گیری از فناوری‌های نوین: مانند آب‌شیرین‌کن‌ها، تصفیه فاضلاب و بازچرخانی آب
  5. تمرکز بیش‌ازحد بر منابع داخلی و نادیده گرفتن ظرفیت‌های ساحلی

راهکارهای اصولی و اجرایی

  1. توسعه آب‌شیرین‌کن‌ها در سواحل جنوبی کشور با استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر
  2. سرمایه‌گذاری در بازسازی و توسعه تصفیه‌خانه‌های شمال کشور برای بازیافت و بازچرخانی آب
  3. ایجاد صندوق ملی بحران آب برای تأمین بودجه پروژه‌های پایدار
  4. اصلاح الگوی کشت و کشاورزی و ترویج محصولات کم‌مصرف
  5. فرهنگ‌سازی گسترده از طریق آموزش همگانی، رسانه‌ها و نظام آموزشی
  6. استفاده از تجارب کشورهای موفق در مدیریت بحران آب مانند امارات، استرالیا و هلند از طریق همکاری‌های علمی و فنی

نتیجه‌گیری

ایران کشوری ثروتمند از نظر منابع بالقوه آبی است، اما تا زمانی که اراده‌ای جدی برای اصلاحات ساختاری و سرمایه‌گذاری در آینده وجود نداشته باشد، بحران نه‌تنها حل نخواهد شد بلکه گسترش می‌یابد. اکنون وقت آن است که نگاه کوتاه‌مدت را کنار گذاشته و با تکیه بر علم، تخصص، تجربه و منابع بومی، برای همیشه با بحران آب خداحافظی کنیم.

کاظم عاشوری گیلده - محقق و نویسنده
https://www.asianewsiran.com/u/gzt
اخبار مرتبط
در پایتختی چون تهران، شهری پرهیاهو با میلیون‌ها وسیله نقلیه، رعایت قانون باید با سهولت همراه باشد، نه با مشقت. اما واقعیت میدانی بسیاری از خیابان‌های تهران چیز دیگری را نشان می‌دهد: مردم، به‌ویژه موتورسواران و رانندگان خودرو، در بسیاری از نقاط شهری ناگزیر به خلاف رفتن می‌شوند. چرا؟ چون خیابان‌ها طوری طراحی شده‌اند که یا مسیر قانونی دشوار است یا بسیار طولانی، و راه خلاف، هموار و در دسترس. در چنین شرایطی، آیا باز هم می‌توان تنها راننده را مقصر دانست؟ حتما شما هم بارها دیده اید که رانندگان مجبور به خلاف رفتن می شوند.
در سکوتی نگران‌کننده، استان گیلان به نخستین نقطه از نقشه ایران تبدیل شده که زنگ خطر سقوط جمعیتی را به صدا درآورده است. بنا بر آمارهای رسمی، گیلان اولین استانی است که در آن نرخ مرگ‌ومیر از نرخ تولد پیشی گرفته و نرخ باروری کلی (TFR) به زیر ۱ سقوط کرده است؛ یعنی هر زن گیلانی، به طور میانگین، کمتر از یک فرزند به دنیا می‌آورد. این رقم بسیار پایین‌تر از نرخ جانشینی نسل (۲.۱) است و معنای آن ساده و صریح است: جامعه‌ای در مسیر خاموشی آرام و بی‌صدا.
جوانی در بسیاری از فرهنگ‌های جهان به‌عنوان دوره‌ای طلایی از زندگی ستایش می‌شود، اما در برخی جوامع، به‌ویژه در شرق آسیا، به یک وسواس فرهنگی تبدیل شده است. این مقاله نگاهی دارد به ریشه‌ها، پیامدها و نگاهی متفاوت از دل گفته‌ای از یوکو اونو، هنرمند ژاپنی که خود در دهه‌ی نهم زندگی‌اش است. وقتی یوکو اونو در جمله‌ای ماندگار گفت: «بعضی‌ها در ۱۸ سالگی پیر هستند و بعضی در ۹۰ سالگی جوان... زمان مفهومی‌ست که انسان‌ها خلق کرده‌اند»، شاید قصد داشت ما را به بازنگری در برداشت‌مان از "عمر" و "پیری" دعوت کند. اما آیا همه‌ی فرهنگ‌ها آمادگی پذیرش چنین دیدگاهی را دارند؟
هر بطری پلاستیکی رهاشده در جوی، هر کیسه زباله رهاشده در جنگل، تنها یک تخلف ساده نیست؛ بلکه تیشه‌ای است بر ریشه‌ زیست‌بومی که هزاران سال برای بقا جنگیده. ایران، با طبیعتی چهار فصل و منحصر‌به‌فرد، امروز در محاصره زباله‌هایی است که از خانه‌ها، خیابان‌ها، روستاها و کارخانه‌ها می‌خزند و به قلب رودخانه‌ها، سواحل، جنگل‌ها و کوهستان‌ها نفوذ می‌کنند. این فقط یک بحران زیست‌محیطی نیست؛ این سقوط یک فرهنگ است.
در جهانی که انرژی هسته‌ای نماد پیشرفت فناورانه و استقلال ملی است، چگونه ممکن است کشوری با توان غنی‌سازی اورانیوم، در تأمین برق پایدار برای مردم خود ناتوان باشد؟ این مقاله نگاهی انتقادی و تحلیلی به یکی از بزرگ‌ترین پارادوکس‌های توسعه در ایران دارد.
با تکرار خاموشی‌های گسترده و بی‌برنامگی در پاسخگویی مسئولان، ایران در آستانه یک بحران عظیم در حوزه انرژی قرار گرفته است. این بحران نه‌تنها اقتصاد کشور را تهدید می‌کند، بلکه می‌تواند موج‌های مهاجرت داخلی، فروپاشی زیرساخت‌های حیاتی و اختلالات اجتماعی گسترده‌ای را رقم بزند. پرسش اصلی اینجاست: آیا برنامه‌ای برای مهار این فاجعه وجود دارد یا باید منتظر تاریکی مطلق بود؟
آسیانیوز ایران هیچگونه مسولیتی در قبال نظرات کاربران ندارد.
تعداد کاراکتر باقیمانده: 1000
نظر خود را وارد کنید